Γράφει η Ηρώ Αναστασίου
Κουράστηκα να σε συγχωρώ.
Κουράστηκα να αφήνω στην άκρη το συναίσθημά μου.
Κουράστηκα να παγώνω και να μην βρίσκω μια άκρη για να ζεσταθώ.
Σε συγχώρησα αμέτρητες φορές για τα λάθη που έκανες εις βάρος μου, αλλά το ποτήρι ξεχείλισε και το κρασί χύθηκε.
Πες μου λοιπόν γιατί να σε συγχωρήσω τώρα;
Γιατί να ματώνω εγώ κάθε φορά που σου την δίνει κάτι;
Και να πω ότι σου κάνω και κάτι άσχημο να το καταλάβω.
Δεν καταλαβαίνω όμως και δεν γουστάρω να γίνω η Πυθία, να μασάω καπνό για να καταλάβω.
Την ανισορροπία σου πούλα την αλλού, εδώ θέλουμε ισορροπία.
Σε θέλω ναι σε θέλω, δεν σε θέλω, όχι δεν σε θέλω.
Σταράτα λόγια, σταράτες κουβέντες, σταράτα φαινόμενα.
Τα ήξεις αφίξεις πλέον δεν κατοικούν εδώ.
Τα μπογαλάκια σας και σ’ άλλη παραλία.
Γιατί η ψυχή μου αξίζει για καλύτερα πράγματα κι όχι αυτόν τον οχετό του παραλόγου.
Ποιος σου είπε ότι η ψυχή μου είναι ένα κουρέλι να το μπαλώνω συνέχεια;
Ποιος σου είπε ότι θα έρχεσαι και θα φεύγεις συνέχεια κι όποτε γουστάρεις εσύ;
Τι το πέρασες εδώ;
Το τσιφλίκι σου;
Οι καρδιές και ειδικά αυτές που αγαπάνε βαθιά και κατανυκτικά πληγώνονται πολύ και απόλυτα κάποια στιγμή.
Είναι η στιγμή που ξεπερνάς τα όριά τους.
Κι εσύ τα ξεπέρασες αυτήν την φορά κατά πολύ.
Κι ούτε κατάλαβα γιατί.
Δεν πειράζει ας μείνω με την απορία μου.
Συγγνώμη που είμαι αυτή που είμαι.
Συγγνώμη που δεν είμαι άλλη.
Συγγνώμη που είμαι τόσο “λίγη” ώστε να με ξεχάσεις.
Συγγνώμη που το πολύ μου δεν φάνηκε.
Συγγνώμη που η καρδιά μου έχει άλλο χτύπο.
Συγγνώμη που η ψυχή μου μετράει αλλιώς τις λέξεις, τα αισθήματα, τις πράξεις.
Συγγνώμη που ότι με αγγίζει διαπερνά το βλέμμα μου και φτάνει στο μεδούλι της ψυχής μου.
Συγγνώμη που ο πόνος μου δεν είναι ίδιος.
Συγγνώμη που η ευαισθησία μου δείχνει αδυναμία.
Συγγνώμη που σαν τέτοιος άνθρωπος αγαπάω μοναδικά.
Συγγνώμη που δεν κατάλαβες.
Συγγνώμη που δεν κατάλαβα ότι δεν θα καταλάβαινες ποτέ.
Συγγνώμη που δεν θα σε συγχωρήσω ποτέ!