Γράφει η Μαρία Σταματοπούλου
Στενάχωρη η μεταξύ μας κατάσταση.
Όχι, για τον τρόπο που μου φέρθηκες μα για το πώς άφησα εγώ τον εαυτό μου να απογίνει.
Χάθηκα μέσα στην διαδρομή, προσπαθώντας να γίνω κάποια άλλη, κάποια που δεν ήμουν εγώ. Μόνο και μόνο για να σε ευχαριστήσω.
Ήμουν στο δικό μου σώμα, μα ανέπνεε μέσα μου μία ξένη. Όχι, όχι. Το φταίξιμο δεν ήταν δικό σου. Ήταν καθαρά δικό μου.
Εσύ με ξεκάθαρο τρόπο, ούτε μία φορά μου ζήτησες να αλλάξω, μα κάπου υποσυνείδητα ήθελες να μετατραπώ σε μία άλλη, σε μία άλλη γυναίκα, όπως την είχες πλάσει στο μυαλό σου, ιδανική.
Και πίστευες πως όλη αυτή η αλλαγή μου θα σε χαροποιούσε, θα με λαχταρούσες όλο και περισσότερο.
Τί κρίμα όμως. Ακόμα και εσύ δεν ήσουν χαρούμενος με τις αλλαγές.
Δεν είμαι σίγουρη βέβαια, γιατί μεταξύ μας δεν λειτούργησε σωστά και απομακρυνθήκαμε, μα ένα γνωρίζω. Πως σε καμία περίπτωση δεν έπρεπε να στηρίξω όλες μου τις ελπίδες και την χαρά μου πάνω σου.
Ούτε και από την πλευρά σου ήσουν δίκαιος, δεν μας έδωσες τις σωστές ευκαιρίες να ανθίσουμε.
Χαθήκαμε και οι δύο σε λανθασμένες προσδοκίες. Χάσαμε τις ελπίδες μας και τους εαυτούς μας.
Βρήκα την δύναμη να σε συγχωρήσω που τόσο εύκολα αποχώρισες, μα το σημαντικότερο; Συγχώρησα εμένα!
Για αυτό λοιπόν, σε ευχαριστώ. Σε ευχαριστώ που με απελευθέρωσες και συγκέντρωσα με λογική και ισορροπία όλα μου τα κομμάτια. Συστήθηκα ξανά με τον εαυτό μου και μου υπενθύμισα πόσο υπέροχος άνθρωπος είμαι.
Είχα χαθεί μέσα στην σχέση μας. Είχα χαθεί τόσο πολύ που όταν έφυγες ένιωσα πως ποτέ ξανά δεν θα ήμουν ολόκληρη.
Τόσες πολλές ημέρες κρυβόμουν σπίτι κάτω από τα σκεπάσματα και από τις αχτίδες του ηλίου, η θλίψη με είχε κατασπαράξει.
Και τότε ήρθε η στιγμή που ξύπνησα. Σαν ένα κλικ μέσα μου, με σήκωσε όρθια ξανά, με σκούντησε και μου είπε σήκω, είσαι δυνατή εσύ, είσαι όμορφη, είσαι γεμάτη θετική ενέργεια και την αγαπάς την ζωή.
Το μονοπάτι που με οδήγησε πίσω σε εμένα ήταν δύσβατο και δεν ήταν λίγες οι φορές που ήθελα να τα παρατήσω. Μα πάντα έβρισκα το κουράγιο να περπατήσω μπροστά.
Κατόρθωσα να με θεραπεύσω και να με φέρω σε ειρήνη με τον εσωτερικό μου κόσμο.
Λίγο λίγο καθημερινά, έπαψες να με πονάς και η καρδιά μου επούλωνε τις πληγές της.
Χάρις σε εσένα κατάφερα να με βρω και πάντα πλέον να με προστατεύω και να με αγκαλιάζω τρυφερά.
Τώρα πια γνωρίζω, ξέρω, πόσο δυνατή είμαι, πόσο όμορφη είμαι και πόσα πολλά αξίζω.
Αγαπώ τον πολύτιμο εαυτό μου!
Με αγαπώ ξανά!
Καλώς ήρθες εαυτέ μου!