Γράφει η Αριάδνη Αρβανίτη
Θα ήθελα να σου μιλήσω για τον άντρα που πλέον επέλεξες να έχεις δίπλα σου. Ξέρω, θα σου φανεί επιεικώς γελοίο η πρώην να συμβουλεύει τη νυν αλλά εύχομαι ειλικρινά κάποια από τις προηγούμενες σχέσεις του να είχε βρεθεί να συμβουλέψει και εμένα, όπως κάνω εγώ τώρα με εσένα.
Ο άνθρωπος αυτός που διάλεξες να έχεις δίπλα σου με μαθηματική ακρίβεια θα σε πληγώσει, πολύ απλά γιατί θα σε προδώσει. Όχι γιατί θα βρει την επόμενη αντικαταστάτριά σου, αλλά γιατί ποτέ δεν θα καταφέρεις να αποκτήσεις την πρώτη θέση στην ζωή του, δεν θα γίνεις ποτέ η βασική του προτεραιότητα. Θα προσπαθείς πάντα για το καλό, θα σε κάνει να φοβάσαι το καλύτερο, θα στρέφεσαι προς το κακό και θα καταλήγεις εν τέλει στο χειρότερο. Θα κάνεις όνειρα για ένα κοινό μέλλον κι εκείνος θα σκέφτεται συνεχώς πράγματα στα οποία εσύ δεν θα εμπεριέχεσαι. Ταξίδια, βόλτες, μέλλον… Σε όλα αυτά πουθενά «εσύ» ή μάλλον πουθενά «εσείς».
Δεν θα το κάνει με δόλο ούτε από κακία. Απλά, έτσι είναι αυτός.
Και ξέρεις… Δεν ήταν πάντα έτσι… Ίσως η μεγάλη του αγάπη για Εκείνην να τον πλήγωσε τόσο και να τον έκανε κι αυτόν μισό, ανολοκλήρωτο και πληγωμένο. Μην ανησυχείς, είναι ακόμα νωρίς για να καταλάβεις για ποιαν σου μιλάω. Θα έρθει εκείνο το αναθεματισμένο βράδυ που θα στα αποκαλύψει όλα για Αυτήν κι εσύ θα του σκουπίζεις τα δάκρυα, θα τον παίρνεις αγκαλιά και θα υπόσχεσαι σε εκείνον και στον εαυτό σου πως θα τον κάνεις να τα ξεχάσει και να ξεπεράσει τα πάντα. Κι ας σε τρώει το μαράζι που τον βλέπεις έτσι, σαν σκουπίδι, τιποτένιο μπροστά σου για κάποια άλλη, για κάποια που δεν είσαι εσύ…
Ξέρεις… Λυπάμαι που σου το λέω… Δεν θα τα καταφέρεις. Δεν θα τον κάνεις ολόκληρο ποτέ. Γιατί εσύ δεν μπορείς. Γιατί εσύ δεν είσαι Εκείνη. Καμιά μας δεν ήταν.
Κι αυτό θα σε στοιχειώσει… Εκείνη μετά από εκείνη την βραδιά θα ξεπετάγεται έκτοτε σε κάθε σας κουβέντα, σε κάθε σας κρεβάτι, σε κάθε του ματιά… Θα ζει και πάλι μέσα του και θα τον κατατρώει. Κι εσύ θα προσπαθείς μάταια να την ξεριζώσεις. Δεν θα τα καταφέρεις. Καμιά μας δεν το κατάφερε.
Δεν θα σου πω ούτε να τον προσέχεις ούτε να τον αγαπάς. Ούτε εν γένει τίποτε από αυτά τα μελό που έχουμε βαρεθεί να τα ακούμε και να τα σιγομουρμουράμε στα διάφορα καψουροτράγουδα που ακούμε κάθε μεθυσμένο βράδυ μας.
Θα σου πω να προσέχεις εσένα. Γιατί έχει ένα μοναδικό χάρισμα να σε κάνει να γίνεσαι κάτι το οποίο δεν είσαι και ποτέ σου δεν θα γινόσουν. Από πεταλούδα μεμιάς σου κόβει τα φτερά και σε ξανακάνει κάμπια κι εσύ χωρίς να το καταλάβεις θα βρεθείς να ψάχνεις το κουκούλι σου για να κρυφτείς μέσα του μπας και ανακάμψεις. Θα προσπαθείς συνεχώς να μοιάσεις σε Εκείνην, να γίνεις σαν κι αυτήν και, ίσως, να την ξεπεράσεις. Μάταια, όμως. Δεν μπορείς ποτέ να συναγωνιστείς ένα απωθημένο. Στο λέω εκ πείρας. Μονάχα αν φύγεις μακριά του θα γίνεις καλά, θα ξαναβγάλεις φτερά για να πετάξεις.
Ξέρω, νομίζεις ότι η ζήλια με ωθεί στο να σου λέω τέτοια λόγια… Μακάρι να ίσχυε κάτι τέτοιο. Μακάρι να ήταν αλλιώς τα πράγματα. Αλλά δεν είναι. Πρόσεχε σε παρακαλώ…
Join the discussion