Γράφει η Κατερίνα Χατζηβασιλείου
Ήθελα να αφήσεις τα αποτυπώματα σου μέσα μου. Επάνω στο κορμί μου. Κι όμως έφυγες, αφήνοντας μόνο ένα ίχνος ψευδαίσθησης. Αρωματισμένο με ένα απαρατήρητο πέρασμα.
Έγραψες, μα όχι στην ματωμένη μου καρδιά.
Έγραψες, μέσα στην πονεμένη μου ψυχή.
Ξέρω, πως μέσα σ ‘αυτόν το μάταιο κόσμο, μπορεί να στέρεψε η αγνότητα των λόγων, ίσως..
Μπορεί το φιλότιμο του αγγίγματος ψυχής να χάθηκε, όμως η αγάπη ενός αληθινού χαρακτήρα μαγεύει, μοσχοβολάει και μένει για πάντα στο πέρασμά του χρόνου.
Κάτι το οποίο δεν ήσουν ποτέ εσύ.
Δεν μπορείς να είσαι αληθινός. Δεν μπορείς να ξεχωρίσεις το αληθινό. Συνήθισες να ζεις στο ψεύτικο, γι’αυτό και σπέρνεις γύρω σου δυστυχία.
Μεγάλη υποκρισία, όταν η αλήθεια γίνεται ψέμα και ο έρωτας εξανεμίζεται σε μια στιγμή.
Πόνεσα πολύ κι όμως, μέσα από τις πληγές που μου άνοιξες, διδάχτηκα πολλά.
