Συνηθίσαμε στα λίγα και κοιτάμε περίεργα τους ανθρώπους που είναι έτοιμοι να τα δώσουν όλα.

Γράφει η Λιάνα

Είναι πολλές φορές, που ακόμα και το λίγο που παίρνεις απ’ τον άλλον, γίνεται εθισμός. Και παράλληλα σε οδηγά ασυναίσθητα στην υποτίμηση του ίδιου σου του εαυτού. Λίγες λέξεις, λίγη σημασία, λίγη αγάπη και σιγά σιγά αρχίζεις να πιστεύεις πως εκεί φτάνει το όριο που αξίζεις. Σαν ένα αδέσποτο ζωάκι, που ενώ πεθαίνει για φροντίδα, γεμίζει την ύπαρξη του με ένα ανεπαίσθητο χάϊδεμα στο κεφάλι.

Η καρδιά σου το κορμί σου, διψάνε για αυθεντικές στιγμές. Για θρυμμάτισμα των ορίων και για ολοκληρωτική, σαρωτική ζωή. Όμως η συνήθεια του να λαμβάνεις σταγόνες επιβεβαίωσης του εγώ σου, σε κάνει να πιστεύεις, πως αυτό το λίγο τελικά, είναι και το φυσιολογικό. Γιατί η συνήθεια γίνεται τρόπος σκέψης και δεν μπορείς να διανοηθείς πως υπάρχει κάτι περισσότερο για σένα. Ολοκληρωτική ήττα και άδικη παράδοση, σε κάτι που απλά σε υποτιμά.

Και μέσα στην πεζή καθημερινότητα που έχεις φτιάξει, εμφανίζονται, σαν απ’ το πουθενά, κάποιοι άνθρωποι που μπαίνουν στο όλο γκρίζο σκηνικό χαμογελώντας. Άνθρωποι πλημμυρισμένοι συναισθήματα. Τους παρακολουθείς απ’ τη γωνία σου και σαστίζεις. Μιλάνε δυνατά, γελάνε δυνατά κι εκφράζουν τις αλήθειες τους, με τρόπους, που εσύ, μέσα στην αόρατη φυλακή του λίγο, δεν πιστεύεις πως μπορεί να είναι αληθινοί.

Η πρώτη σου αντίδραση είναι φόβος. Γιατί το ξεβόλεμα από μια μίζερη ζωή, είναι πραγματικά, ένα τεράστιο άλμα. Το μυαλό σου παλεύει με την καρδιά σου κι ενώ κυριολεκτικά λατρεύεις την ιδέα να πάρεις λίγη απ’ την ειλικρίνεια τους, φρενάρεις τα θέλω σου. Κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή που τα παρατάς, απλώνονται μπροστά σου δύο χέρια, βλέπεις δύο μάτια καθαρά, γεμάτα υποσχέσεις και διάθεση να σε κάνουν να νιώσεις, μετά από αιώνες, συγκινήσεις ταιριαστές με την αληθινή σου αξία.

Θέλει τόλμη το ξέρω. Θέλει θάρρος και θράσος, να αφήσεις πίσω μια αρρωστημένη πορεία, που σου είχε παρουσιαστεί σαν μοναδική επιλογή. Όμως, δίλημμα ουσιαστικά δεν υφίσταται. Υπάρχουν, ναι υπάρχουν, σ’ αυτή τη ζωή, εκείνοι που είναι έτοιμοι να στα δώσουν όλα. Αγκαλιά να ξαποστάσεις, αισθήματα να ξεδιψάσεις κι αγάπη, για να ξανανιώσεις επιτέλους άνθρωπος.

Και πάνω απ’ όλα, την αίσθηση της ασφάλειας, που ίσως τελικά να μην την έχεις γνωρίσει ποτέ. Μη διστάζεις. Προχώρα. Οι αλυσίδες εξαφανίζονται, όταν μαλακώνει η καρδιά. Κι είναι τόσο ανεκτίμητο, το πραγματικό, αμοιβαίο μοίρασμα…