Γράφει η Αριάδνη Αρβανίτη.
Πέρασαν χρόνια από τότε που χωρίσαμε. Μάλλον από τότε που σε έδιωξα. Τρία ολόκληρα χρόνια. Δεν ξέρω αν είναι λίγα ή πολλά. Έγιναν τόσα πολλά όλα αυτά τα χρόνια στη ζωή μου κι από όσα μαθαίνω στη δική σου που πρόκειται αλήθεια, για μια ολόκληρη ζωή.
Σου γράφω γιατί υπάρχουν πράγματα που δεν στα είπα τότε, που ακόμα και τώρα τα κρατάω μέσα μου. Και δεν το θέλω. Βλέπεις δεν μπόρεσα ποτέ να αποβάλω την εικόνα σου και την μορφή σου, δεν μπόρεσα ακόμα να σε ξεχάσω. Πώς διάολο κατάφερες και το έκανες αυτό;
Μαζί σου έβλεπα τα πάντα σαν ένα παιχνίδι. Ήσουν ανδρείκελο στα χέρια μου. Με αγαπούσες τόσο που έκανες τα πάντα για μένα, έρμαιο των επιθυμιών μου. Θα μου πεις, η αγάπη δεν είναι παιχνίδι… Δεν ξέρω γιατί τα έβλεπα έτσι όλα τότε. Ξέρω πως δεν μου άξιζες. Ωστόσο, εσύ πάντα ήσουν εκεί να περιμένεις και να υπομένεις τα πάντα. Αγάπη έλεγες είναι να δίνεις φτερά στον άλλον για να πετάει, να τον βοηθάς να γίνεται καλύτερος, όχι να σέρνεται πληγωμένος και να πονάει. Μου τα έλεγες αυτά κι εγώ απλώς μικρή μου γελούσα γιατί μου άρεσε να σε κάνω να θυμώνεις και να εκνευρίζεσαι.
Θα μου πεις γιατί στα λέω τώρα όλα αυτά, γιατί μου πήρε τόσο καιρό να σου μιλήσω, γιατί άφησα να ξοδευτούν τόσα βράδια μακριά σου. Γιατί, απλά, ήμουν δειλός, γιατί απλά τώρα βρήκα το θάρρος να το κάνω. Και χρειάστηκα πολύ δύναμη για να το γράψω! Ελπίζω μόνο να βρω το κουράγιο και να στο στείλω.
Πλέον νομίζω πως ο χρόνος θα έχει εξομαλύνει λίγο την οργή και τον πόνο που σου δημιούργησα. Αυτή τη γαμημένη τη συγγνώμη στην χρωστάω και δεν θα κοιμηθώ ποτέ ξανά ήσυχος αν δεν στην πω! Δεν περιμένω να γυρίσεις σε εμένα, μπήκε μια ζωή ανάμεσα μας και δεν μπορείς να την παραβλέψεις. Τίποτα πλέον δεν μπορεί να αλλαχθεί! Κι αν στα συναισθήματα μπορείς να επιβάλλεις σιγή, δεν μπορείς εντούτοις να τους βάλεις όρια… Δεν πειράζει που δεν είσαι εδώ.
Πλέον μου αρκεί που κάπου υπάρχεις… Συγγνώμη και να μας προσέχεις!
LoveLetters
