Γράφει η Σοφία Σοφιανίδου
Όλα πήγαιναν, φαινομενικά, καλά. Κανένα μαύρο σύννεφο δε φαινόταν στον αέρα κι εσύ ζούσες σε ένα δικό σου συννεφάκι ευτυχίας. Και ξαφνικά – σαν κεραυνός εν αιθρία – σου ανακοινώνεται πως χωρίζεις. Για την ακρίβεια σε χωρίζουν. Ψάχνεις να βρεις από που σου ήρθε και το μυαλό σου τρέχει με τέσσερις χιλιάδες χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο προσπαθώντας να κατανοήσεις αυτό που μόλις έχει συμβεί.
Τα έχεις βάψει μαύρα και κάθεσαι και κλαις και κατεβάζεις τον Βόσπορο, την Μαύρη θάλασσα και Αιγαίο και Ιόνιο μαζί. Δε θέλεις να δεις άνθρωπο, πέφτεις σε βαθιά κατάθλιψη, μια και κάτω, και το συναίσθημα έχει θολώσει το μυαλό σου. Ο πληγωμένος σου εγωισμός βαράει κόκκινο και ψάχνεις να βρεις τα λάθη σου για να τα παραδεχτείς με την ελπίδα να γίνουν όλα όπως πρώτα. Αυτά τα γιατί σου τριβελίζουν το μυαλό και τα δάκρυα δε λένε να στερέψουν.
Αναλύεις κάθε στιγμή, κάθε καυγά, κάθε κατάσταση και οποιαδήποτε αντίδραση σου ή απουσία αυτής, που θεωρείς πως ευθύνεται για να φτάσετε μέχρι εδώ. Για την ακρίβεια ψάχνεις που έφταιξες εσύ, τι λάθη έκανες για μη σε θέλει πια, που διαχειρίστηκες λάθος τα πράγματα κι αφού μπεις στον λαβύρινθο με χαμένο μίτο καταλήγεις στο συμπέρασμα πως η υπαιτιότητα είναι αποκλειστικά δική σου και οι ενοχές κάνουν πάρτι.
Σε δεύτερη φάση αρχίζεις τις συζητήσεις με τους δικούς σου ανθρώπους, αναλύσεις επί αναλύσεων, απόψεις επί απόψεων και το μόνο που αποζητάς είναι να ακούσεις αυτή η φράση που μοιάζει με το κουτί της Πανδώρας «Θα γυρίσει, κάνε υπομονή. Θα καταλάβει τι έχασε και θα μετανιώσει». Λες και πήρε μπλουζάκι σε λάθος νούμερο και θα το επιστρέψει για μεγαλύτερο.
Σου έχουμε νέα· δε χάθηκε ο κόσμος και μια απόφαση χωρισμού δε σημαίνει απολύτως τίποτα για σένα, για την προσωπικότητά σου, τον χαρακτήρα σου και όλα αυτά που τριβελίζουν το μυαλό σου κι ενδεχομένως σε κάνουν να αισθάνεσαι ανεπαρκής σαν άνθρωπος και λίγος σαν προσωπικότητα. Όπως λέει και το άσμα «Αν πεθάνει μια αγάπη δεν πεθαίνει κι η ζωή…».
Φυσικά και αντιλαμβανόμαστε τη συναισθηματική φόρτιση. Εννοείται πως τα έχουμε περάσει κι εμείς αλλά ξέρεις κάτι; Τώρα τα θυμόμαστε και είτε γελάμε με το πόσο μάς αδικήσαμε είτε θυμώνουμε που δεν καταλάβαμε νωρίτερα ότι δεν ήμασταν συμβατοί με αυτόν τον άνθρωπο.
Γιατί αν πρέπει να κατηγορήσεις κάπου τον εαυτό σου είναι μόνο γιατί δεν είδες τα σημάδια από την αρχή. Και όχι επειδή έχεις iq θερμοκρασίας δωματίου αλλά γιατί επέτρεψες το συναίσθημα να βάλει τη λογική για ύπνο και τώρα απλώς κάνεις ταμείο και βγαίνεις χρεωστικός. Θα ρεφάρεις πίστεψέ μας.
Δώσε χρόνο στον εαυτό σου, βρες τη δική σου ρουτίνα και θα δεις πως σε λίγο καιρό όλα θα μοιάζουν καλύτερα και σαφώς πιο αισιόδοξα. Βγες, διασκέδασε και θυμήσου τις παρέες που άφησες σύξυλες για αυτόν τον έρωτα. Αν θα έχεις σκαμπανεβάσματα; Φυσικά και θα έχεις. Το τρενάκι του τρόμου θα ζεις κάθε τρεις και λίγο αλλά μόνο η λογική θα σε βγάλει ψυχικά και συναισθηματικά υγιή από μια τέτοια κατάσταση.
Εννοείται πως οι χρόνοι ποικίλουν αναλόγως την κατάσταση και τις συνθήκες. Φυσικά και δεν είμαστε όλοι ίδιοι και δεν αντιδρούμε με τον ίδιο τρόπο αλλά όπως και να μας βρίσκει ένας χωρισμός το μόνο σίγουρο είναι ότι με λίγη αυτοπροσήλωση θα βρεις τη ρότα σου και την ψυχική σου ισορροπία ξανά.
Μη θυμώνεις, μη λυπάσαι τον εαυτό σου και μην απελπίζεσαι. Κάπου υπάρχει ένας άνθρωπος που όταν τον γνωρίσεις θα συμπληρωθεί το παζλ. Κι ακόμη κι αν δεν το πιστεύεις μη βάλεις στοίχημα γιατί θα το χάσεις. Μπορεί το «κάθε εμπόδιο είναι για καλό» να μοιάζει παρηγοριά στον άρρωστο αλλά τελικά ό,τι είναι να γίνει θα γίνει θέλουμε δε θέλουμε.
