Γράφει η Ηρώ Αναστασίου
Τίποτα σαν την αγκαλιά σου.
Πώς να περιγράψω τι είναι η αγκαλιά σου για μένα;
Πώς να ημερέψω το μέσα μου όταν σε ζητάει τόσο πολύ η ψυχή μου;
Πώς να χορτάσω σ’ άλλο σώμα, μ’ ακούς;
Πώς να χωρέσει η προσμονή μου σ’ άλλη καρδιά;
Πώς να γυρέψω άλλη αγκαλιά όταν η δική σου μ’ εξουσιάζει;
Ποια να κρατήσω, ποια να αφήσω για να ικανοποιηθώ;
Να ικανοποιήσω λίγο την ψυχή μου θέλω που σκιρτάει για ένα σου νεύμα, για μια σου λέξη.
Όπου και να πάω χάνομαι αγάπη μου.
Μόνο η αλμύρα της αγκαλιάς σου με ζεσταίνει.
Μόνο η δροσιά του φιλιού σου μ’ ανασταίνει.
Κάποια στιγμή νόμισα ότι μπορώ να ζήσω μακριά σου.
Μα μόνο στην ιδέα η ψυχή μου μάτωσε.
Και μόνο στην ιδέα ότι μπορεί να σε χάσω σφίχτηκε το είναι μου.
Έρχονται στιγμές που σ’ αναζητώ τόσο πολύ.
Γιατί δεν ξεφεύγεις απ’ την σκέψη μου, δεν φεύγεις απ’ τα μάτια μου, δεν φεύγεις από μέσα μου.
Γι αυτό άφησέ με να σ’ αγαπήσω όπως ξέρω εγώ, όπως μόνο εγώ μπορώ να σ’ αγαπώ.
Ν’ ανθίζει η ευωδιά μου στην αγκαλιά σου.
Να μακελεύετε ο πόνος μου στην καρδιά σου.
Να διοχετεύετε το χάδι μου στην οργή σου.
Πάλι άνοιξα την πόρτα στο συναίσθημα, πάλι άφησα τον εαυτό μου να σ’ αγαπάει, πάλι διόγκωσα τα χείλη μου που σε ζητάνε.
Πάλι θα ανοίξω την πόρτα της ψυχής μου για ένα σου χάδι, για μια σου αγκαλιά.
Γιατί τίποτα σαν την αγκαλιά σου!