Γράφει ο Νίκος Γρηγορόπουλος
Οι μέρες, τα καλοκαίρια, σέρνονται με τα αργά και ζεστά μεσημέρια να τρίβουν τους φωτεινούς μήνες.
Βαριά βήματα, ιδρωμένα σώματα και κουρασμένα βλέμματα μοιάζουν με αγώνες λίγο πριν την λήξη.
Γάτες μέσα σε σκιές και σκύλοι ικετεύουν για φρέσκο νερό.
Το καυσαέριο νομίζεις ότι έχει περάσει στο αίμα σου και τίποτα δεν σε ανανεώνει βαδίζοντας στα καυτά πεζοδρόμια.
Τελευταία στάση ειναι το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς για τον εφοδιασμό της νύχτας.
Επιτέλους!
Άνοιξες την αγαπημένη σου πόρτα και η πρώτη κίνηση είναι να ξεφορτωθείς τα παπούτσια, να ανοίξεις τις μπαλκόνια και να χωθείς στη ντουζιέρα για ενα κρύο μπάνιο φτιάχνοντας μια πελώρια σαπουνάδα. Θα μείνεις μέχρι να ανατριχιασεις απ το κρύο.
Τώρα μάλιστα! Είσαι ο εαυτός σου, ωρα να κλείσεις τις κουρτίνες.
Καπου εκεί σκέφτομαι ότι οι μόνοι και οι μόνες περιφέρονται γυμνοί απολαμβάνοντας την ελευθερία τους κάνοντας μια μικρή ανάγνωση στο σώμα τους, τρώγοντας ενα φρούτο ή κάνοντας ενα τσιγάρο.
Κάπου εκεί σκέφτομαι πάλι ότι υπάρχουν και ζευγάρια οπου απολαμβάνουν την υπόλοιπη νύχτα γυμνοί παρέα, συζητούν χαμηλόφωνα ακούγοντας ποιοτικές μουσικές, διαβάζουν τα αγαπημένα τους βιβλία σε αλλόκοτες στάσεις και χαϊδεύονται σαν αθάνατοι έρωτες.
Τι ομορφιές κρύβει αυτη η πόλη..
Αχ Αθήνα μου!
