Γράφει η Σοφία Σοφιανίδου
Καθώς μεγαλώνεις θα διαπιστώσεις ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να προσπαθείς να χωρέσεις σε κουτάκια. Εκείνα που θέλουν να σε κάνουν όμοιο με τους πολλούς, να σου χαλιναγωγήσουν τον ενθουσιασμό, το πάθος, την αγάπη σου για τη ζωή γενικότερα. Αυτά που έχουν γίνει δεύτερη φύση μας κι αν παρεκκλίνουμε από κοινά αποδεκτές συμπεριφορές είμαστε οι «τρελοί» του χωριού.
Κουραστική έως εξαντλητική η διαδικασία να προσπαθείς να δαμάσεις μια αλέγκρο προσωπικότητα. Όχι για σένα, για την προσωπικότητα. Γιατί αναγκάζεται να κατεβάζει ταχύτητες τόσες πολλές φορές για να συμβαδίσει με τους πολλούς που κάποια στιγμή αυτή η «τρέλα» αρχίζει να χάνεται. Κι έτσι μεταμορφώνεται σε έναν άλλον άνθρωπο που καθόλου δε μοιάζει με την αρχική του έκδοση και αρχίζει η αποκαθήλωση των χαρακτηριστικών εκείνων που την κάνουν μοναδική.
Αν έχεις έναν έντονο χαρακτήρα, γενικότερα, πολλούς θα ενοχλήσει η ένταση των λεγομένων σου, η παρορμητικότητά σου, το έντονό σου βλέμμα ή η αποφασιστικότητά σου να μην σε πτοήσει κανένα εμπόδιο που θα συναντήσεις και πάει λέγοντας. Αν μπορούμε να σου δώσουμε μια συμβουλή είναι αυτή του να μην αλλάξεις.
Προσπάθησε να αντισταθείς στο κύμα που μάς θέλει όλους ίδιους. Ξεδίπλωσε την προσωπικότητά σου όπως είναι κι όσο δεν κάνεις κακό επειδή θες ζωντάνια και ενθουσιασμό στη ζωή σου ή βρίσκεις πολύ κουραστική την υποκρισία θα καταλάβεις ότι η προσπάθεια αλλοίωσης του χαρακτήρα σου μπορεί να είναι αποδεκτή από τους άλλους αλλά εσένα δε σου κάνει καλό.
Βέβαια με τόσα που μας συμβαίνουν σε αυτή τη χώρα όλα αυτά τα χρόνια είναι απολύτως λογικό να καταβάλλεσαι από καταστάσεις ή και άλλους ανθρώπους και να έχεις πια μπει στον αυτόματο, εκείνον τον αυτόματο που είναι όπως θέλουν οι άλλοι.
Να θυμάσαι όμως πως η ζωή δεν περιμένει κανέναν. Προσπάθησε να βγεις από αυτή την τρελή υποκρισία που δέχτηκες λόγω καταστάσεων και συνθηκών και μη φοβάσαι να δείξεις την ένταση των χαρακτηριστικών του χαρακτήρα σου. Δεν έχεις τον χρόνο που νόμιζες πως είχες, όχι γιατί σε βρήκε κανένα μεγάλο κακό, αλλά επειδή η καθημερινότητα σε έχει τόσο πολύ καταβάλει που δεν προλαβαίνεις να κοιτάξεις οτιδήποτε άλλο.
Μόνο εκείνες τις στιγμές που θυμάσαι ποιος είσαι διαπιστώνεις πόσο κουραστικό είναι να κάθεσαι ακούνητος, αμίλητος, αγέλαστος μέσα σε κουτιά που οι άλλοι σε χώσανε γιατί έτσι είναι το κοινωνικά αποδεκτό. Γιατί έτσι πρέπει. Γιατί έτσι θέλουν για να σε αποδεχτούν.
Και θυμήσου όλα τα πρέπει που υπάκουσες και όλες τις φορές που υπέμεινες γιατί πίστευες πως ήταν για καλό και θύμωσε με τον εαυτό σου που επέτρεψες τη χειραγώγηση. Γιατί είναι άλλο να είσαι κακός άνθρωπος και να πρέπει να δαμάσεις την κακία και είναι άλλο να είσαι έντονη προσωπικότητα που πρέπει να γίνεις σαν τους πολλούς.
Αν μιλάς έντονα, γελάς δυνατά, παθιάζεσαι μέχρι τέλους για το ο,τιδήποτε και βλέπεις το ποτήρι μισογεμάτο δεν είσαι κακός. Είσαι διαφορετικός από όλη αυτή τη μιζέρια που μας περιβάλλει καθημερινά.
Μείνε αυθεντικός και μην μπαίνεις σε καλούπια. Γιατί τα καλούπια πολλοί τα αγάπησαν αλλά τον καλουπωμένο κανείς.
