Τα κενά σου είναι δικά σου και μόνο εσύ μπορείς να τα καλύψεις

Της Έλενας Γεωργίου.

Νοσταλγία. Μια λέξη τόσο ασήμαντη στα μάτια αυτών που δεν την έχουν ζήσει. Που δεν την έχουν νιώσει να κατακλύζει ολόκληρο το είναι τους, να γίνεται η σκιά τους τη μέρα και να μεταμορφώνεται σε όνειρο τη νύχτα. Μυρωδιές να θυμίζουν πρόσωπα που προσπαθούσες καιρό τώρα να ξεχάσεις. Τραγούδια να θυμίζουν στιγμές που θα ‘θελες απεγνωσμένα να ξαναζήσεις. Με άτομα που δεν έχουν πια καμία θέση στη ζωή σου. Ήρθαν απ’το πουθενά, απρόσμενα και απρόβλεπτα. Δεν τους έψαξες αλλά ασυνείδητα, χωρίς να το επιδιώξεις, η μοίρα σε οδήγησε σ’αυτούς. Σε βοήθησαν να βρεις τον εαυτό σου, έναν εαυτό που πίστευες πως δε θ’ανακάλυπτες ποτέ. Φώτισαν τον κόσμο σου και κατάφεραν να σε βγάλουν απ’το σκοτάδι που ένιωθες να σε πνίγει πριν τους γνωρίσεις.

Και τελικά, η έξοδος τους ήταν τόσο ομαλή όσο και η είσοδος τους στην ιστορία της ζωής σου. Χωρίς προειδοποίηση, χωρίς δικαιολογία. Άφησαν πίσω μόνο ένα τίποτα, που όσο περισσότερο το σκέφτεσαι, τόσο περισσότερο θα σε βασανίζει. Θα κατακλύζει τις σκέψεις σου, θα παιδεύει το μυαλό σου.

Ο λόγος απλός. Ένα κομμάτι σου θα μένει πάντα με αυτόν ή αυτούς που σε έκαναν να χαμογελάσεις πραγματικά, που σου χάρισαν μια διαφορετική κι ανέμελη ευτυχία που πίστευες πως δεν υπήρχε, αλλά μόλις την έζησες ήλπιζες πως θα κρατούσε για πάντα. Μια πραγματικότητα που έπαψε να υπάρχει αλλά θα ήθελες να επαναφέρεις και να εντάξεις στο παρόν σου. Είναι λογικό αυτές οι αναμνήσεις να σε τσιγκλίζουν. Σε κάνουν ευάλωτο, τρωτό και έτοιμο να ρισκάρεις ό,τι σίγουρο ζεις για μια μικρή γεύση τους. Όσο φευγαλέα και να είναι.

Η ζωή είναι μια ιστορία, συγγραφέας της οποίας ο ίδιος σου ο εαυτός. Αυτός επιλέγει ποιος θα πρωταγωνιστεί και για ποιον ο ρόλος θα είναι σύντομος αλλά καθοριστικός. Αυτοί που θα έρχονται θα είναι πάντα πολύ περισσότεροι από αυτούς που θα επιλέξουν να μείνουν. Θα αρχίσεις σιγά σιγά να ξεχωρίζεις ποιοι ήρθαν στη ζωή σου με σκοπό να σε ακολουθήσουν σε κάθε βήμα της και ποιοι ήταν απλά περαστικοί που εγκατέλειψαν το ταξίδι χωρίς καν να φτάσουν σε έναν από τους πολλούς προορισμούς του. Πρέπει να αδειάσεις πολλές φορές, μέχρι να καταλάβεις πως κανείς δε θα καλύψει το κενό καλύτερα από’σένα.

Ψάξε να τον βρεις εκεί που κάποτε πίστεψες πως τον έχασες. Πανοπλία σου η αποφασιστικότητα και όπλο σου το κουράγιο. Μη διστάσεις και μη φοβηθείς. Στο κάτω-κάτω, οι άνθρωποι ζούμε, είτε γι’αυτό που είμαστε, είτε γι’αυτό που δε θα γίνουμε ποτέ. Γιατί να συμβιβαστείς με τα ψίχουλα όταν μπορείς να ανοίξεις τα φτερά σου και ν’αγγίξεις τον ουρανό; Κοίταζε το παρελθόν μέσα από ένα καθρέφτη καθώς πορεύεσαι προς ένα καλύτερο αύριο. Μην τον αφήσεις όμως να γίνει το κέντρο της ύπαρξης σου. Συμβουλεύσου το παρελθόν που νοσταλγείς για ένα μέλλον που θα ήθελες να ζήσεις. Κι αν δεν υπάρχει μονοπάτι προς τα όνειρα και τις προσδοκίες που επιθυμεί η καρδιά σου να πραγματοποιήσει, δεν έχεις παρά να το φτιάξεις. Χρειάζεσαι μόνο μια μικρή δόση δημιουργικότητας και λίγη περισσότερη, υπομονής.

Αναμφίβολα μερικές αναμνήσεις άξιζαν καλύτερο μέλλον. Και στην τελική, είναι ωραίο να νοσταλγείς αυτά που έζησες, αυτά που άλλαξαν την πορεία της ζωής σου και σε οδήγησαν σε δρόμους που ποτέ δεν είχες σκεφτεί να διασχίσεις. Μην προσπαθείς όμως να ξαναζήσεις κάτι που ήδη έχει τελειώσει. Είτε με τους ίδιους είτε και με διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Έτσι χάνεται η ουσία της ζωής και παραμελείς το τώρα για το πριν.

Κρύβει μια γοητεία η νοσταλγία. Ένα ρομαντισμό που στην αρχή φαίνεται αβάσταχτος. Ποτέ όμως μην της επιτρέψεις να σ’ εξουσιάσει. Όσα δεν έζησες, αυτά σου ανήκουν. Κυνήγησε τα, διεκδίκησέ τα και ετοιμάσου να χτίσεις ένα καινούριο εαυτό, σημαδεμένο ίσως απ’το παρελθόν αλλά με προορισμό το μέλλον.

Πηγή