Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη
Κατ’ επιλογή, δε θέλω να παίρνω θέση σε ό,τι δε με αφορά, ό,τι δε με αγγίζει και ανήκει σε χωράφια ξένα. Είναι ξένες κι οι υποθέσεις που τρέχουν, που κάποιο λόγο θα έχουν και δεν έκλεισαν ποτέ. Κατ’ επιλογή, προσωπική μου επιλογή. Δεν έχω κάτι να κρύψω, δεν κρατάω κακία σε ό,τι με έκανε να θυμώσω, να αλλάξω τροχιά ή ακόμη και να κλάψω. Είναι κομμάτι της φύσης μας η ζήλεια, ο φθόνος κι η ηδυπάθεια. Αυτό δε μπορεί να ανατραπεί από τη μια μέρα στην άλλη, είναι συνήθεια χρόνων.
Ο κόσμος πάντα θα λέει. Θα λέει για να γεμίσει το χρόνο του. Θα λέει για να γεμίσει τα κενά του. Θα λέει για να σπάσει τα δεσμά της σιωπής. Δεν τη μπορεί τη σιωπή, δεν την αντέχει. Η σιωπή ίσως να είναι και η φυλακή του, ή μάλλον η φυλακή όλων μας. Αν δεν υπήρχε η κριτική, ή αλλιώς για πολλούς «κοινωνικό ενδιαφέρον», δε θα είχαμε κάτι να πούμε, από κάπου να πιαστούμε σε μια συζήτηση με το γείτονα, το φίλο της διπλανής πόρτας. Κατ’ επιλογή, λοιπόν, δε θα μιλήσω.
Ωστόσο, όσο μιλάμε –νομίζω- χάνεται κι η μαγεία. Οι λέξεις φθείρονται και γίνονται πιο καθημερινές, πιο τετριμμένες, πιο οικείες. Αρχίζει κάτι μέσα μας να τρίζει και να μας υπενθυμίζει πως αυτό κάπου το ξανάκουσες, κάποιος στο ξαναείπε με τα ίδια λόγια ή ίσως ελαφρώς παραλλαγμένα. Πόσοι χαρακτηρισμοί, πόσες λέξεις! Ουφ… Και πάλι απ’ την αρχή…
Κατ’ επιλογή. Έμαθα, κι ακόμα μαθαίνω, να αγαπάω τους ανθρώπους ως έχουν, με προτερήματα και ελαττώματα. Έμαθα με τον καιρό να συνυπάρχω χωρίς πολλές πολλές αντιδράσεις. Έμαθα να ακούω χωρίς να κρίνω για τα λάθη ή τους επαίνους των άλλων. Γιατί ίσως τα λάθη μας να είναι εκείνα που μας κάνουν πιο διαφορετικούς. Γιατί και οι έπαινοι είναι εκείνοι που μας χειροκροτούν για έναν προσωπικό άθλο μας. Γιατί κάθε άνθρωπος έχει κάτι διαφορετικό να μας χαρίσει.
Τα λόγια κάποια στιγμή θα πετάξουν, θα αλλάξουν πορεία. Οι πράξεις όμως θα κρατήσουν για πάντα. Γι’ αυτό ο λογαριασμός μας δεν έκλεισε ακόμη. Τα λόγια πάντα θα τρέχουν κι οι πράξεις πάντα θα παρατίθενται σε σειρά αναμονής…
