Γράφει η Μαρίνα Κρητικού.
Πόσα σ’ αγαπώ έχουμε σκεφτεί και διστάζουμε να ομολογήσουμε; Πόσες σχέσεις μας σε φιλικό, διαπροσωπικό ή/και οικογενειακό επίπεδο θα ήταν διαφορετικές αν τολμούσαμε να πούμε όσα νιώθουμε; Πολλά και έντονα συναισθήματα που δεν έχουμε μοιραστεί ποτέ και όμως τα νιώθουμε.
Τι είναι αυτό που μας κάνει όμως να διστάζουμε να πούμε τη λέξη “Σ’ αγαπώ”; Μπορεί να νιώθουμε την αγάπη για κάποια πρόσωπα της ζωής μας, αλλά να μην ξέρουμε πώς να την εκφράσουμε και να την εξωτερικεύσουμε. Άραγε εμείς ως παιδιά, μάθαμε να παίρνουμε αγάπη;
Αν το περιβάλλον όπου γαλουχηθήκαμε και ανατραφήκαμε, οι γονείς μας ή όποιοι άλλοι φροντιστές, δεν ήξεραν και οι ίδιοι πώς να δώσουν αγάπη, δεν ήξεραν πώς να εκφράσουν τα συναισθήματα τους, τότε δεν έχουμε αυτά τα βιώματα καταγεγραμμένα. Οι φροντιστές μας είναι τα βασικά πρόσωπα αναφοράς μας, τα πρώτα πρόσωπα με τα οποία δημιουργείται ένας συναισθηματικός δεσμός. Ο δεσμός αυτός μπορεί να είναι ασφαλής ή ανασφαλής.
Δηλαδή, ως παιδιά μπορεί να νιώθαμε ότι οι ανάγκες μας καλύπτονταν άμεσα και έγκαιρα από τους γονείς μας ή να μην υπήρχε προβλεψιμότητα στον τρόπο κάλυψης των αναγκών μας, κάνοντας μας να νιώθουμε πολλές στιγμές ανασφάλεια.
Η αγάπη είναι βίωμα, είναι όμως και ανάγκη βαθιά και εσωτερική. Έχουμε ανάγκη να ανήκουμε κάπου και εκεί που ανήκουμε να μας αγαπάνε και να νιώθουμε αποδοχή άνευ όρων. Από τις απαρχές της ζωής μας κατά τη διάρκεια των 9 μηνών στην κοιλιά της μητέρας μας, αρχίσαμε να δεχόμαστε τα πρώτα ψήγματα αγάπης ή απόρριψης.
Ερχόμενοι στη ζωή αποζητάμε την αγκαλιά, την επαφή, την μυρωδιά, το χάδι την τρυφερότητα άνευ όρων. Από φόβο και άγνοια κάποιοι γονείς προσφέρουν με φειδώ αυτή την επαφή και το φροντιστικό χάδι. Μεγαλώνοντας προσπαθούμε ακόμα να επικοινωνήσουμε τις ανάγκες μας με όποιους τρόπους μπορούμε στους φροντιστές μας, αλλά αν και πάλι εισπράξουμε απόρριψη, τότε αυτά τα βιώματα εσωτερικεύονται πιο έντονα μέσα μας.
Φωτεινή εξαίρεση είναι όταν υπάρχουν άλλοι άνθρωποι στη ζωή μας, όπως παππούδες, θείοι, νονές κλπ. οι οποίοι μπορούν να δώσουν τρυφερότητα και αγάπη. Τότε είμαστε “τυχεροί” καθώς καταγράφονται και αυτές οι αναμνήσεις στον ψυχικό μας κόσμο και δεν είμαστε τελείως στην άγνοια. Κάπου, κάπως και με κάποιους ανθρώπους το έχουμε ζήσει, το ξέρουμε και με την κατάλληλη βοήθεια μπορούμε και να το ανασύρουμε.
Μεγάλες δυσκολίες κρύβει αυτός ο αγώνας για την έκφραση της αγάπης και των συναισθημάτων όταν αυτά δεν σου είναι οικεία. Υπάρχουν όμως και όταν καταφέρουμε να τα εξωτερικεύσουμε, νιώθουμε στην αρχή αμήχανα, αλλά στην πορεία μια εσωτερική γαλήνη, καθώς βαθύτερες ανάγκες έχουν επιτέλους “ακουστεί” και “ικανοποιηθεί”. Ας μην περιμένουμε να περάσουν τα χρόνια για να πούμε όλα αυτά τα “Σ’ αγαπώ” που θα έπρεπε να έχουν ήδη ειπωθεί!
LoveLetters
