Τα ταυτόχρονα και τα αμοιβαία μονάχα γουστάρω.

Γράφει ο Σάκης Χαλβαντζής

Έχω ανάγκη να σε βλέπω.
Να σε νιώθω σε μικρή απόσταση γύρω μου, δίπλα μου.
Να νιώθω την ανάσα σου να βγαίνει
και να σβήνει κάθε ματαιόδοξη σκέψη που κάνω.
Έχω ανάγκη να αισθάνομαι επιθυμητός μονάχα από ‘σένα.
Δεν με ενδιαφέρει τι γίνεται εκεί έξω.
Δεν με αγγίζει το «έξω».

Θέλω στο μικρόκοσμό σου να είμαι εγώ και κανένας άλλος.
Δεν με νοιάζουν οι άλλοι, μωρό μου.
Θέλω να μην συζητάω πια για όνειρα κι απωθημένα.
Θέλω να διατάζω τον καθωσπρεπισμό και να καταρρέει,
όπως καταρρέει το «είναι» μου, μπροστά σου.
Θέλω όλα εκείνα τα ψευτο-ένστικτα, να γονατίζουν.
Να μην υπάρχει ούτε ένα σύννεφο, πουθενά ανάμεσά μας.
Ούτε υπόνοια, ούτε τίποτε.

Θέλω τη σάρκα μου σε πλήρη αταξία.
Δίπλα σου.
Πάνω σου.
Δεν θέλω ηρεμία.
Τίποτα ήρεμο.
Με πλήττει η ηρεμία.
Ο ρυθμός που μ’ αρέσει έχει την ένταση σε πρώτο πλάνο.
Αυτή τη γενεσιουργό ένταση, τη μεταξύ μας.
Αυτή, που από την πρώτη στιγμή βγήκε σαν σπίθα και μου ‘βαλε φωτιά.
Αυτή θέλω.

Να με καίει μερόνυχτα και να μην θέλω να σβήσω.
Ούτε έλεγχο θέλω, ακούς;
Σε τίποτε.
Πουθενά καθοδήγηση.
Εκείνο το «τέρας» της υπερπροσπάθειας,
ακόμη κι εκείνο, να το γκρεμίσω θέλω.
Αν δεν σου βγαίνει αβίαστα, είμαστε χαμένοι από χέρι, μωρό μου.
Τα ταυτόχρονα μονάχα γουστάρω.

Εκείνη την λύσσα της επιθυμίας, που δεν αποζητά τρυφερότητα κι ευπρέπεια.
Εκείνη που ορθώνει ανάστημα και γίνεται ηθικός αυτουργός επάνω σε κάθιδρα σεντόνια.
Εκείνη που απασφαλίζει έγκλειστους οργασμούς και πνιχτά γέλια.
Εκείνη την ηδονή που προσφέρει το απροβάριστο.
Εκείνη γουστάρω.
Μονάχα εκείνη.
Μονάχα εσένα…