Γράφει η Αργυρώ Αμπατζίδου.
Λένε ότι οι Σκορπιοί -το ζώδιο εννοώ- είναι άνθρωποι γεμάτοι πάθος. Πάθος για τη ζωή, πάθος για τον έρωτα -κυρίως για αυτόν- πάθος για τη δουλειά τους, την οικογένεια, τους φίλους, τις όμορφες αξίες.. Πάθος γενικότερα!
Σαν γνήσιος σκορπιός θα το υποστηρίξω αυτό, όμως θα το τραβήξω ένα βήμα παραπέρα, ένα βήμα πέρα από ζώδια, πέρα από ό,τι ισχύει ή δεν ισχύει για τα χαρακτηριστικά τους.
Θα πω λοιπόν πολύ απλά και κατανοητά, ανεξαρτήτως όλων των προηγούμενων, ότι απεχθάνομαι τα χλιαρά και μέτρια, σιχαίνομαι τους flat ανθρώπους, μισώ την υποτονικότητα. Δεν είναι ότι δεν αγαπώ την ηρεμία. Την λατρεύω! Είναι όμως από την άλλη, τελείως αντίθετη από τη μετριότητα.
Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου, λόγω καταστάσεων οικογενεικών, οικονομικών, προσωπικών, να βρίσκομαι σε μια νηνεμία, σε μια αδράνεια. Για καλή μου τύχη, να πω (;), αντιλαμβάνομαι πολύ γρήγορα την κατάσταση αυτή. Και τότε σαν μια αόρατη δύναμη να με ταρακουνάει, σαν κάποιος να μου κάνει ηλεκτροσόκ και αυτόματα ένα κλικ του μυαλού μου με οδηγεί σε μια ανεκδιήγητη εγρήγορση.
Πώς γίνεται αυτό; Τι κάνω;
Αρχίζω να ονειρεύομαι, να ελπίζω. Φαντάζομαι τον εαυτό μου σε τόπους που πάντα, για παράδειγμα, θα ήθελα να πάω ένα ταξίδι. Φέρνω στη σκέψη μου το πώς και πού θα μου άρεσε να ήμουν. Όλο αυτό με οδηγεί στο να πράξω διαφορετικά. Ξυπνάω και ζωντανεύω, αυθυποβάλομαι, επηρεάζω τον εαυτό μου ασυναίσθητα με σκέψεις και επιθυμίες. Aρχίζω και πάλι με κάποιον τρόπο να ξαναζώ από την αρχή.
Ξαναγεννιέμαι..
Γιατί η ζωή, ξέρω πια πως θέλει πάθος, θέλει τόλμη, θέλει θάρρος, ορμή.
Η ζωή είναι για να την πιάνεις από τα μαλλιά και να την τραβάς ώσπου να τη φέρεις κοντά σου τόσο που θα την ξεζουμίσεις, που θα πιεις και την τελευταία γουλιά κρασί από το ποτήρι της. Η ζωή είναι για να την ξεγελάσεις, να της κλείσεις το μάτι, να την κοροϊδέψεις, όχι γιατί την μισείς· αντίθετα, γιατί την αγαπάς.
Θα την ξεγελάσεις για να την φέρεις στα δικά σου μέτρα και σταθμά. Θα της κλείσεις το μάτι για να την σαγηνεύσεις, για να την κάνεις να σε ερωτευτεί. Θα την κοροϊδέψεις για να την παρασύρεις -θες σαν καλός φίλος; θες σαν εραστής;- σε όμορφους κόσμους γεμάτους ηδονή, σε δεσμούς αγάπης και έρωτα, σε μονοπάτια χαράς και γέλιου.
Κι αν κάπου στην πορεία λοξοδρομήσει και θελήσει να σε πάει εκείνη σε διαφορετική πορεία, απλά μην την αφήσεις. Θέλει μόνο να σε δοκιμάσει. Θέλει να δει τις αντοχές σου. Πιάσ’την γλυκά από το χέρι και ψιθύρισέ της στο αυτί ότι δεν αγαπάς τα χλιαρά, δεν θέλεις τα μέτρια, πες της ότι είσαι πολεμιστής και αργά ή γρήγορα θα σε καταλάβει, θα σε νιώσει. Τραγούδησέ της και χόρεψε μαζί της. Γιατί να ξέρεις κάτι, κι αυτή αγαπάει με πάθος κι αυτή μισεί την αδράνεια και την παθητικότητα.
Και τέλος.. Λατρεύει τον εαυτό της, λατρεύει τη Ζωή!
