Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος
Κι όταν όλα φωνάζανε αδερφέ ότι δεν πρέπει, εγώ έκανα ξανά του κεφαλιού μου, μα το ορκίζομαι, δεν το μετάνιωσα ούτε για μια στιγμή.
Όταν όλα ούρλιαζαν ότι αυτό ήτανε λάθος, εγώ ρώτησα πάλι την ψυχή μου, κι αυτή μου είπε, “ας τους να λένε, έμενα άκου και προχώρα”.
Όταν όλα κι όλοι μου έλεγαν μη, εγώ δεν άκουσα τίποτα και την αγάπησα ο τρελός με όλη μου την δύναμη!
Ναι, την αγάπησα ρε φίλε!
Την αγάπησα κόντρα σε κάθε λογική και σε κάθε πρέπει.
Κόντρα σε κάθε βολικό και σε κάθε βέβαιο.
Κόντρα σε κάθε καθώς πρέπει και σε κάθε τι καλουπωμένο.
Κόντρα σε κάθε αύριο μου.
Τρελάθηκα φίλε!
Τρελάθηκα σου λέω, ήταν μαγική, ήτανε ξωτικό φερμένο από άλλους κόσμους, ήταν αφόρητα υπέροχη γαμώτο.
Χαμογελούσε και χανόμουνα, αναστέναζε κι άναβα, με κοιτούσε κι αυτό ήτανε αρκετό για να νιώθω ευτυχία, με ακουμπούσε και τρελαινόμουνα, άκουγα την φωνή της κι ημέρευα, με χάιδευε και και ξέχναγα τα πάντα.
Τι πλάσμα ήταν αυτό ρε φίλε, και που να την βρω την δύναμη για να κάνω πίσω;
Την ερωτεύτηκα φίλε!
Την ερωτεύτηκα, γιατί δεν μου άφηνε ούτε ένα περιθώριο για το αντίθετο.
Γιατί ο έρωτας είχε μόνο την μορφή της, κι ότι δεν της μοιάζει, δεν ήταν έρωτας.
Γιατί η κάψα της ήταν σαν καλοκαίρι.
Γιατί η ανάσα της ήταν σαν πειρασμός, που μου ήταν αδύνατον εντελώς να μην την επιλέξω.
Γιατί η ένωση μαζί της, ήτανε λύτρωση, ήτανε ανάγκη, ήτανε αναπόφευκτη, σαν μοίρα, σαν πεπρωμένο, πέρα και πάνω από έμενα.
Γιατί ο τρόπος που αφήνονταν στα χέρια μου, ήταν καύλα ανυπόφορη και τίποτα λιγότερο.
Την αγάπησα σου λέω ρε φίλε, κόντρα σε κάθε λογική και κόντρα σε κάθε αύριο μου, κι ας το ήξερα από την αρχή πως κάποτε θα ερχόταν η στιγμή να το πληρώσω, πως κάποτε θα έφευγε, εγώ αδερφέ δεν τρόμαξα, την άφησα να με νικήσει, κι όσο την είχα, την απόλαυσα με κάθε τρόπο…
