Γράφει η Δέσποινα Χατζάκη
Ό,τι αφήνουμε μάς αφήνει και αυτό!
Έτσι δε λένε;
Έτσι είναι.
Όταν παραμελούμε κάτι που αγαπάμε σιγά σιγά το χάνουμε. Τίποτα δε φεύγει αν δεν το διώξουμε εμείς με τον τρόπο μας. Τίποτα δε χάνεται μόνο του αν δεν το αφήσουμε εμείς να χαθεί.
Γι’ αυτό οι ανθρώπινες σχέσεις θέλουν δουλειά. Χρειάζεται προσπάθεια για να συντηρηθεί αναμμένη η φλόγα τους. Θέλουν φροντίδα για να παραμείνουν ζωντανές.
Τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου να μην τον θεωρείς κτήμα σου. Ούτε δεδομένο. Μην επαναπαύεσαι στην παρουσία του. Εύκολα μπορεί να γίνει απών, αν δε βρίσκεις τρόπους να κρατάς ζωντανό το “μαζί”. Δεν είσαι μόνος σου σε μια σχέση. Μην κοιτάς μόνο τη βόλεψή σου και την πάρτη σου. Ο άνθρωπός σου σε θέλει παρών.
Ακόμα και ο φίλος. Σε θέλει κοντά του και στα εύκολα και στα δύσκολα. Αν τον θυμάσαι μόνο στην ανάγκη σου, θα τον χάσεις.
Μα και ο ίδιος σου ο εαυτός. Θέλει τη φροντίδα σου. Τον παραμέλησες; Τον έχασες.
Γι’ αυτό ξαναλέω. Για ό,τι αγαπάμε, προσπαθούμε. Δεν επαναπαυόμαστε. Δε βολευόμαστε.
Νοιαζόμαστε για να έχουμε.
Δεν αδιαφορούμε γιατί θα χάσουμε.
Ακούς;