Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη
Απόψε κατ’ επιλογή θέλω να είμαι εκείνος που βλέπω όταν κλείνω τα μάτια κάθε βράδυ. Να μπορώ να με κοιτάζω στον καθρέφτη με τις ατέλειες και τις ιδιαιτερότητές μου. Να μπορώ να χαμογελάω δυνατά και ακανόνιστα, δίχως να με αγγίζουν τα αδιάκριτα βλέμματα στο βάθος.
Να μπορώ να μου δίνω ευκαιρίες για λάθη, χωρίς να φοβάμαι στο άκουσμα του «αν» και του «μήπως». Κάποια στιγμή συνειδητοποιεί κανείς πόσο σημαντικό είναι να είσαι ΕΣΥ χωρίς ταμπού, χωρίς περιορισμούς και μικρότητες ξένες.
Μία ευκαιρία χρειάζεται ούτως ώστε να γίνει η αρχή. Μια νέα αρχή πιο κοντά σε ό,τι σε κάνει μοναδικό, ξεχωριστό μες στο σύμπαν. Κάθε ανθρωπάκος στον κόσμο αφήνει το δικό του σημάδι, τη δική του ενέργεια να πλανάται στον αήρ που οδεύει.
Όταν ανακυκλώνεις ανάσες των άλλων γίνεσαι ετερόφωτο σώμα, λάμπεις μονάχα όταν οι άλλοι ακτινοβολούν, μονάχα όταν οι άλλοι επιθυμούν να σου χαρίσουν απλόχερα το φως τους. Αν όμως επιλέξεις συνειδητά να είσαι αυτόφωτο σώμα, μπορείς να σταθείς, να λάμπεις ΕΣΥ όποτε το θελήσεις, και αντίστοιχα να αδρανείς όποτε και όπου το επιλέξεις.
Μην τη φοβάσαι και τη σιωπή. Κι εκείνη πολλές φορές έχει τη δική της υφή. Σε αφήνει να σκεφτείς και να επιλέξεις τις κατάλληλες συγκυρίες να δράσεις, ώστε να λάμψεις και πάλι υπό το φως της δικής σου πυγμής.
Όταν κοιτάς απέναντι στον παγωμένο καθρέφτη, να μπορείς να διακρίνεις τη λάμψη, την σπίθα εκείνη που θα σου δώσει το πάτημα για μια νέα αρχή. Τη δική σου αρχή. Μια αρχή σμιλεμένη στα μέτρα σου, κατά δική σου παραγγελία, χωρίς αυταπάτες και μίση που σπιλώνουν τον κόσμο.
