Γράφει ο Ιάκωβος Καζαντζής
Μόλις γνώρισα έναν άγγελο. Έναν έκπτωτο άγγελο. Στην αληθινή αγάπη πίστεψε, δίπλωσε τα φτερά του να την αγκαλιάσει. Θέλησε να την κρύψει από τους υπόλοιπους αγγέλους και να ζήσει τον έρωτα μαζί της.
Το έμαθαν οι άγγελοι και τον τιμωρήσαν, τον εξόρισαν, κηρύσσοντας τον σε έκπτωτο άγγελο. Ήταν ο προστάτης τους και είχε καθήκον να τους υπερασπιστεί. Τον βρήκα να ψυχορραγεί μέσα σ’ έναν πέτρινο ερειπωμένο ανεμόμυλο. Έσπρωξα τη σχεδόν ετοιμόρροπη ξύλινη πόρτα για να ανοίξει.
Αν και ήταν χρόνια κλειστός, ανέδυε τη μυρωδιά σιταριού το νωπό χώμα. Περπάτησα έως τα σκαλιά, τα οποία και θα με οδηγούσαν στο άνω δάπεδο.
Εκεί τον συνάντησα, κατάχαμα, σε εμβρυϊκή στάση. Σε πλήρη εγκατάλειψη ψυχής και σώματος, εξόριστο κι απομονωμένο. Στο όνομα της αγάπης, μου ψιθύρισε. Τρεμάμενος, δίχως τα φτερά του, ξεσκέπαστος, άγνωστο για πόσο καιρό να βρίσκονταν εκεί. Έβγαλα το παλτό μου και το έριξα πάνω του να ζεσταθεί.
Άρχισε να μου διηγείται την ιστορία του, χωρίς να τον ρωτήσω. Ήταν άγγελος και είχε καθήκον να είναι πιστός, προστάτης των αγγέλων.
Ορκισμένος αρνητής του έρωτα και της αγάπης. Εκμεταλλεύτηκε την αγγελική του μορφή και μοίραζε υποσχέσεις αιώνιες, φιλώντας υπέροχα. Μάγευε καρδιές δημιουργώντας οπτασίες.
Έλεγε ψέματα, για να γιαίνει τους πληγωμένους έρωτες, τους οποίους άφηνε στο διάβα του. Ξεμυάλιζε με γλυκόλογα και έπλαθε όνειρα, γράφοντας τραγούδια στο όνομα του έρωτα.
Ερωτεύτηκε τόσο, που δεν υπολόγισε τις συνέπειες. Όταν τα φτερά του άρχισαν να πέφτουν, η αγάπη στεναχωρήθηκε και τον πήρε στην αγκαλιά της. Απομακρύνθηκε όμως από κοντά του με δάκρυα στα μάτια, γιατί ένιωσε ενοχή. Για χάρη της, έμειναν οι άγγελοι απροστάτευτοι.
