Γράφει η Έφη Νερούτσου.
Μακάρι να μπορούσα να μετρήσω για να σας πω το πόσες φορές έχω πει “Χριστέ μου, πόσο ηλίθια ήμουν”.
Το ότι είμαι επιπόλαια το ξέρουν όλοι όσοι είναι στην ζωή μου. Αυτό που ίσως δεν γνωρίζουν πολλοί είναι πως όσο περνούν τα χρόνια σκέφτομαι περισσότερο και αγαπώ όλο και πιο πολύ τον εαυτό μου.
Στα 16 μου αποφάσισα να πάρω μηχανάκι με τις φωνές της μάνας μου να ακούγονται μέχρι έξω και τον πατέρα μου –χωρίς να μπορεί να μου πει όχι- να μου λέει “Σε παρακαλώ, πάντα κράνος”.
Πρόσεχα πάντα, το κράνος δεν το φόραγα συνέχεια με την δικαιολογία πως μου χαλάνε τα μαλλιά. Ανέβαινα σε γρήγορες και μεγάλες μηχανές φίλων μου ή του αγοριού μου και έβρισκα συναρπαστικό να κάνουμε 7 λεπτά Κόρινθο – Ελευσίνα. Ανέβαινε η αδρεναλίνη μου, τα έλεγα στους φίλους μου και για καλή μου τύχη είμαι εδώ ακόμη και μπορώ και σας γράφω.
Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε και η τελευταία μου φορά που ακούμπησα και οδήγησα το μηχανάκι μου ήταν όταν τράκαρα σοβαρά και κινδύνεψε η ζωή μου χωρίς να φταίω.
Δεν έχει σημασία το αν ξέρεις να οδηγείς, δεν έχει σημασία το αν έχεις τρακάρει ή όχι ποτέ. Σημασία έχει να καταλάβεις πως πρέπει να οδηγείς υπεύθυνα. Να μάθεις να κοιτάς και από τις 2 μεριές του δρόμου γιατί δεν παίζει ρόλο το ποιος έχει προτεραιότητα. Να μην ασχολείσαι με το κινητό όταν οδηγείς, δεν θα πάθει τίποτα η κοπέλα σου ή το αγόρι σου αν της απαντήσεις 10 λεπτά αργότερα.
Όλοι μας βγαίνουμε και πολλοί από εμάς πίνουμε. Δεν βγάζω τον εαυτό μου απέξω. Έχω τρακάρει με την κολλητή μου ενώ ήμασταν και οι 2 μεθυσμένες. Δεν είμαι περήφανη για αυτό αλλά ευχαριστώ τον θεό που αρχικά δεν πάθαμε κάτι και μετά που δεν χτυπήσαμε κανέναν. Έχεις πιει; Πολύ ωραία, καλά έκανες. Μην το παίζεις μάγκας λέγοντας ‘’Ρε παιδιά σταματήστε, μια χαρά είμαι’’. Δεν είσαι μια χαρά, έχεις πιει και τα αντανακλαστικά σου δεν είναι όπως πρέπει. Χάλασες τόσα λεφτά για τα βρωμοποτά, χάλασε και άλλα 10 ευρώ να πας σπίτι σου ασφαλής.
Έχω χάσει φίλους μου από τροχαία ατυχήματα και έχω κινδυνέψει να χάσω και παλαιότερα κάποιον πολύ δικό μου άνθρωπο που τον λάτρευα. Η οδήγηση ή μάλλον να το θέσω αλλιώς η γρήγορη οδήγηση δεν είναι μαγκιά. Στην τελική θα στο πω ωμά. Αν δεν σε νοιάζει για τον εαυτό σου να σε νοιάξει για τους άλλους εκεί έξω που ΘΕΛΟΥΝ να γυρίσουν σπίτι τους και για εκείνους που προσέχουν. Υπάρχουν τόσα πράγματα που θα σε κάνουν να φανείς “μάγκας”, άσε την ταχύτητα, τα μπαντιλίκια, τα χειρόφρενα και τις σούζες.
Αυτό που έχω μετανιώσει όσο τίποτα άλλο στην ζωή μου είναι που άφησα την κολλητή μου μια μέρα να οδηγήσει ενώ έβλεπα με τα ίδια μου τα μάτια πως δεν μπορούσε. “Είμαι καλά”, έλεγε και εγώ απλά φώναζα χωρίς να κάνω τίποτα. Δεν έγινε κάτι αλλά το μετάνιωσα γιατί δεν αντέδρασα σωστά. Γιατί έπρεπε απλά να της πάρω τα κλειδιά και να της πω “Προχώρα, θα πάμε με ταξί”
Την ζωή δεν μπορούμε να την καθορίσουμε καθώς και το τι είναι γραμμένο για εμάς. Αυτό που μπορούμε όμως είναι να μην προκαλούμε την τύχη μας και να είμαστε υπεύθυνοι τόσο για εμάς όσο και για τους γύρω μας.
Αν τρακάρεις με κάποιον και εσύ δεν πάθεις κάτι σοβαρό και ο άλλος πεθάνει, θα κοιμάσαι τα βράδια; Είναι σκληρό αυτό που γράφω, το ξέρω, αλλά οι άνθρωποι πολλές φορές σκεφτόμαστε με την λογική πως αυτά είναι πράγματα που τα ακούμε τριγύρω μας και δεν θα συμβούν ποτέ σε εμάς. Μάθε λοιπόν πως δεν τράκαρα ποτέ ως συνοδηγός σε μηχανή που αγγίζαμε τα 300 αλλά τράκαρα σοβαρά με 50αρι μηχανάκι που οδηγούσα εγώ όταν ένας ηλίθιος δεν πρόσεξε, δεν με είδε και δεν έβγαλε φλας.
Η εμπειρία σου στο τιμόνι παίζει ρόλο μόνο για τις ιστορίες που θα λες στους φίλους και τα παιδιά σου. Πλέον με λένε πολλοί υπερβολική και πως τα παραλέω αλλά δεν πειράζει. Προτιμώ να κατσουφιάζουν επειδή λέω συνεχώς “πρόσεχε” παρά να μιλάμε από τα διπλανά κρεβάτια ενός νοσοκομείου.
Κάπου εδώ θα κλείσω και θα σου πω εσένα που με διαβάζεις, να αγαπάς και να προσέχεις τον εαυτό σου και αφού το κάνεις αυτό να μάθεις να προσέχεις αυτούς που δεν σε προσέχουν!
LoveLetters
Join the discussion