Γράφει ο Τριστάνος
Την πιο μεγάλη υπόσχεση την έδωσα για σένα,
τα μάτια σου να μην τα δω, ποτέ μου δακρυσμένα.
Δίπλα σου να ‘μαι μια ζωή, να σου κρατώ το χέρι
για μένα είσαι τ’ ουρανού, μοναδικό αστέρι.
Ο πιο μεγάλος φόβος μου, ήταν μην πάθω κάτι,
και σε αφήσω μόνη σου, στης γης το μονοπάτι.
Για χρόνια στέκομαι φρουρός, ακοίμητος κοντά σου
ακούγοντας τις σκέψεις σου, προστάτης στα όνειρα σου.
Στο ταξίδι σου γίνομαι ο σταθμός που σε ξεκουράζει
στα σύννεφα όταν περπατάς, η λογική που σε επηρεάζει
Στα σταυροδρόμια που θα βρεις, πυξίδα της πορείας
και όσες φορές θα πληγωθείς, το χέρι βοηθείας.
Τα χρόνια θα περάσουνε, μαζί δεν θα γεράσουμε
όμως εκείνον τον χορό, ποτέ δε θα ξεχάσουμε,
τότε που σ’ είχα αγκαλιά, μια στάλα ανθρωπάκι
και οι ψυχές μας γέμιζαν, με γέλιο και αγάπη.
Κι αν κάποτε οι ουρανοί, με πάρουν μακριά σου
θ’ απλώσω ένα σύννεφο, ασπίδα στην καρδιά σου.
Θα γίνω φως να μην χαθείς, ομπρέλα για να μη βραχείς
τραγούδι για να ξεχαστείς, η γνώση για να πορευθείς.
“Μωρό μου” να μην φοβηθείς,
τα βράδια μόλις κοιμηθείς, θα έρχομαι κοντά σου!
