Τη μέρα που άλλαξα τον κόσμο, αγκάλιασα όλα μαζί τα λάθη μου.

Γράφει η Φλώρα Πέππα

Η μέρα που άλλαξα τον κόσμο έμοιαζε με όλες τις άλλες.

Ξύπνησα το πρωί, ακολούθησα τη γνωστή ρουτίνα, είδα τους ίδιους ανθρώπους, τήρησα τις βαθιά ριζωμένες συνήθειες.

Κάτι όμως ήταν αλλιώς.

Ήταν αυτό το κάτι, που έψαχνα από τους γύρω μου, αλλά τελικά υπήρχε μέσα μου. Βαθιά στυλωμένο στο είναι μου, στις απόκρυφες κρυψώνες του υποσυνείδητου, και με περίμενε.

Τη μέρα που άλλαξα τον κόσμο, είδα. Είδα ότι υπάρχουν μικρά και σκάρτα συναισθήματα σε κάθε γωνιά που θα στρίψεις, έτοιμα να σου γκρεμίσουν τη χαρά, αλλά υπάρχουν και από τα άλλα. Εκείνα τα τεράστια που δε χωράνε σε λέξεις, δεν περιγράφονται ούτε εκφράζονται, μα μόνο μοιράζονται.

Τη μέρα που άλλαξα τον κόσμο, αγκάλιασα όλα μαζί τα λάθη μου. Άνοιξα διάπλατα την αγκαλιά μου, γιατί ήτανε πολλά. Μα δεν με ένοιαζε καθόλου πια. Με είχα συγχωρήσει.

Εκείνη τη μέρα κατάλαβα απόλυτα ποια είμαι. Με δέχτηκα και με καλωσόρισα στο νέο χωροχρόνο. Το χωροχρόνο που οι άνθρωποι νιώθουν, τσαλακώνονται, εκφράζονται, λένε αλήθειες και ανταλλάσσουν παθιασμένα βλέμματα.

Πέταξα από το μυαλό μου περιττές σκέψεις, ανούσιες αναλύσεις και φιγούρες φαντασμάτων που κρυφοκοίταζαν τη ζωή μου, και άνοιξα επιτέλους την πόρτα σε αυτούς που μένανε στην αναμονή επειδή έλεγα πως δεν υπήρχε χώρος.

Τη μέρα που άλλαξα τον κόσμο μπήκα για τα καλά σε ένα τεράστιο τώρα, αποφεύγοντας τις επιφανειακές σχέσεις που επιπλέουν στη θάλασσα της ύπαρξης.

Σιγουρεύτηκα πως τελικά η μαγεία βρίσκεται στο βυθό.

Εκείνη τη μέρα πήρα μια ανάσα και βούτηξα βαθιά.

Με εισιτήριο χωρίς επιστροφή τώρα πια.