Γράφει η Φλώρα Πέππα
Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς εσένα.
Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ τη ζωή μου μετά από σένα.
Βλέπεις, πάντα φοβόμουν μη τυχόν σε χάσω. Ίσως γιατί πίστευα ότι ζούσαμε σε ένα παραμύθι ξεχωριστό που όλα είχαν το χρώμα που τους έδινες εσύ.
Έκανα τα πάντα για να είμαστε μαζί. Ατελείωτες συζητήσεις και αναλυτικές προσεγγίσεις που κατέληγαν σε αναπάντητους μονολόγους.
Έβρισκα λύσεις στα πιο σοβαρά μας προβλήματα που αρνιόσουν μέχρι και την ύπαρξή τους, λέγοντας πως όλα είναι στο μυαλό μου και φορώντας μου ταμπέλες, τάχα μου πως είμαι παράξενη και υπερβολική.
Όσο όμως κι αν προσπάθησα, τελικά σε έχασα.
Μα ενώ νόμιζα ότι θα χάσω τη γη κάτω από τα πόδια μου, τότε ήταν που πάτησα στα πόδια μου πιο γερά από ποτέ.
Τη μέρα που σε έχασα, βρήκα τον εαυτό μου.
Κατάλαβα πως η τέλεια σχέση που νόμιζα πως είχαμε, δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια ευφάνταστη φούσκα γεμάτη με λόγια, υποσχέσεις, όνειρα που τελικά ποτέ δεν έγιναν πραγματικότητα. Ένα παραμύθι που δεν είχε καλό τέλος, γιατί πολύ απλά δεν ήμασταν Εμείς οι πρωταγωνιστές, αλλά μοναχά εσύ.
Τον εαυτό μου τον βρήκα μέσα σε μια στιγμή. Η αλήθεια μου χτύπησε βίαια την πόρτα κι εγώ επιτέλους αβίαστα της άνοιξα.
Είδα όσα χρόνια δεν είχα δει, ένιωσα όσα χρόνια δεν είχα νιώσει.
Και τελικά κατάλαβα πόσο όμορφο είναι να πετάς ελεύθερη από ταμπέλες, δεύτερες σκέψεις και μίζερους ανθρώπους, χωρίς περιττό φορτίο στο ταξίδι της ζωής σου. Έτοιμη για εκείνο το παραμύθι όπου κυριαρχεί το Εμείς. Εκείνο το παραμύθι που δεν είναι τίποτε άλλο από την πραγματικότητα με κάποιον που σε αγαπάει και τον αγαπάς.
