Τις ώρες του πόνου μετράς. Τις στιγμές, τις σιωπές, τις απουσίες και τις παρουσίες.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Οι πιο αληθινές ώρες της ζωής σου είναι εκείνες που θα περάσεις στην σιωπή ενός νοσοκομείου.
Εκεί που θα μετρήσεις μια μια τις στιγμές σου. Εκεί που θα παίξεις σαν ταινία τις μνήμες σου.
Οι πιο σκληρές ώρες της ζωής σου, είναι εκείνες που μένεις θεατής σε ένα έργο που παίζεται μπροστά σου.
Σε ένα έργο που σε έχει πρωταγωνιστή αλλά δεν μπορείς να αγγίξεις την πλοκή, δεν μπορείς να αγγίξεις την εξέλιξη.
Καλείσαι να υποδυθείς τον ρόλο σου, να τον ερμηνεύσεις ακόμα κι αν δεν τον έχεις καταλάβει, αλλά δεν μπορείς να τον αγγίξεις.
Οι πιο αληθινές στιγμές της ζωής σου είναι εκείνες οι νύχτες που περνάνε με μόνο φως αυτό το λευκό σκληρό φως του νοσοκομείου.
Κι εκεί μετράς.
Μετράς ανθρώπους, μετράς παρουσίες, απουσίες.
Μετράς μνήμες και τις βάζεις σε μια ζυγαριά.
Μια ζυγαριά χαλασμένη, απορρυθμισμένη. Βλέπεις το παιχνίδι είναι στημένο πριν καν αρχίσει.
Μια ζυγαριά που ότι και να της βάλεις για αντίβαρο, εκείνη θα φωνάζει ΜΕΙΝΕ.
Δεν πειράζει, δεν με νοιάζει, ΜΕΙΝΕ.
Είναι εκείνη η σιωπή μέσα σου.
Κανείς δεν ακούει τις σιωπηλές κραυγές σου.
Οι πιο αληθινές στιγμές της ζωής σου θα είναι μοναχικές.
Θα χαράξουν μέσα σου ανεξίτηλες ουλές.
Και μετά κενό.
Αδειάζεις.
Και όχι φίλε μου, δεν γεννιέσαι μόνος και δεν φεύγεις μόνος.
Γεννιέσαι μέσα από μια αγκαλιά και φεύγεις με τις μνήμες σου και τις στιγμές σου. Φεύγεις με την σκέψη των ανθρώπων που αγάπησες και σε αγάπησαν.
Γεννιέσαι σε μια αγκαλιά και φεύγεις σε μια αγκαλιά.
Γιατί ακόμα και τις στιγμές της απόλυτης μοναξιάς, υπάρχουν εκείνοι οι λίγοι, που η αγάπη τους είναι πιο δυνατή από χιλιόμετρα κι εγωισμό.
Γιατί φίλε μου η αγάπη, είναι πράξη.
Και ταιριάζει με την σιωπή του πόνου.
Κι είναι η μόνη που μπορεί να κάνει τον πόνο λιγότερο αβάσταχτο.

ΥΓ. Στους ανθρώπους που γίνονται θάλασσα για να μοιραστούν την σιωπή σου.

LoveLetters