Γράφει ο Τάσος Ζαννής
Βρέθηκαν σ’ εκείνο το
ψαγμένο κουλ μπαράκι
που βρωμούσε εξομολογήσεις
κι απωθημένα.
Έκατσαν στο σκαμπό
μ’ ένα βλέμμα στο άπειρο
και μια μόνιμη απορία
να πλανάται στην ατμόσφαιρα.
Τι είναι άραγε
ο έρωτας;
Εκείνος μίλησε για πάθη
και λάθη
και πληγές αναίμακτες.
Εκείνη μίλησε για πίστη και αφοσίωση.
Εκείνος είπε ότι κάποιες φορές αγγίζει τον ουρανό.
Εκείνη είπε ότι κάποιες φορές αγγίζει τον θάνατο.
Εκείνος φαντάζεται όμορφα μάτια
και χάδια
και καύλες
και μυρωδιές.
Εκείνη φαντάζεται στιγμές σιωπής,
σαν μια πόλη
να απλώνεται
κάτω από τα πόδια της.
Και οι δύο συμφώνησαν σε ένα πράγμα:
ο έρωτας είναι κάτι
που έχει πια
παρέλθει.
Τα ζαλισμένα τους μυαλά
στροβιλίζονται
όλο το ξημέρωμα,
μέχρι που χάνονται μαζί
στα σοκάκια της πόλης.
[ ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί ]
