Γράφει η Αντζέλικα Θεοφανίδη
Το «μαζί» θέλει δύο, δύο ολόκληρα και όχι μισά. Δύο που να θέλουν να είναι «μαζί» και όχι γιατί πρέπει να είναι. Τα «πρέπει» χαλάνε το μαζί, γι΄αυτό μη το ψάχνεις και πολύ όταν είστε μια καλά και πέντε χάλια.
Δεν είστε «μαζί» όταν το μόνο που σκέφτεσαι είναι ότι μένεις μαζί με αυτό τον άνθρωπο επειδή φοβάσαι να μείνεις μόνος.
Δεν είστε «μαζί» όταν προσπαθείτε να αλλάξετε με πείσμα ο ένας τον άλλο, όταν προσαρμόζεσαι συνεχώς στα θέλω του άλλου που γίνονται στη τελική δικά σας, χωρίς τη θέληση σας.
Δεν είστε «μαζί» όταν μένετε κάτω από τη ίδια στέγη για χάρη των παιδιών, όταν αναπολείτε το πως ήσασταν και όχι αυτό που γίνατε, όταν πιάνεις τον εαυτό σου να χαίρεται που αργεί να έρθει στο σπίτι.
Δεν είστε «μαζί» όταν σκέφτεσαι συνεχώς πως κάποια στιγμή θα τον/την αλλάξεις, όταν ξαπλώνεις τα βράδια δίπλα σε ένα άνθρωπο ξένο. Τόσο ξένο που οι σκέψεις σου είναι ό,τι πιο δικό σου έχεις.
Δεν είστε «μαζί» όταν κάνετε τα πάντα χώρια.
Τι να το κάνεις τέτοιο «μαζί», όταν όλο σου το είναι νιώθει μόνο; Τη μεγαλύτερη μοναξιά τη νιώθεις όταν ο άλλος που έχεις δίπλα σου βρίσκεται χιλιόμετρα μακριά. Φύγε και μη φοβάσαι να μείνεις μόνος. Να θυμάσαι πως η μοναχικότητα με τη μοναξιά απέχουν πολύ.
