Γράφει η Κορίνα Παπαδοπούλου
Θα ήθελε να ξέρει, πώς σε κάνει να νιώθεις, το γεγονός ότι έχασες έναν άνθρωπο που μπορούσε να είναι δικός σου; Ολοκληρωτικά δικός σου; Τι νιώθεις τώρα άραγε, που την έδιωξες μακριά;
Προτίμησες μια ζωή μακριά της, από το να ρισκάρεις να προσπαθήσεις μαζί της.
Ναι, ίσως πληγωνόσουν, δεν αντιλέγω μα ξέρεις κάτι; Οι άνθρωποι φοβόμαστε τόσο πολύ τον έρωτα, που προτιμάμε τελικά να μην τον ζούμε λες και είναι θεριό ανήμερο, λες κι αν πονέσουμε θα γίνει κάτι, θα έρθει η καταστροφή. Έτσι κι εσύ ως ένας άλλος δειλός, προτίμησες να βάλεις κάποια χιλιόμετρα ανάμεσα σας και να τα χρησιμοποιήσεις ως δικαιολογία. “Ναι έχουμε χημεία ναι δεν μπορώ χωρίς εσένα αλλά…” ξέρεις τι λένε, πως οτιδήποτε ειπωθεί πριν από το αλλά αναιρείται.
Δεν πειράζει όμως, εκείνη ξέρει ποια είναι. Ξέρει τι αξίζει και τι έχει να δώσει. Ξέρει πως κάποια στιγμή αργά ή γρήγορα θα ερωτευτεί, θα ερωτευτεί κάποιον που δεν θα τον νοιάζουν τα 60 και 70 χιλιόμετρα αλλά θα τον νοιάζει να είναι δίπλα της.
Εκείνη δεν έχασε κάτι. Εσύ όμως έχασες την ευκαιρία να αγαπηθείς άνευ όρων. Ο καθένας είναι υπόλογος των πράξεων του.
