Γράφει η Άννα Ζανιδάκη
Τι το περάσαμε θα θελα να ξερα και όλο συνέχεια ζητούν ευκαιρίες και ξανά και ξανά πάλι;
Τι νομίζουν είναι οι καρδιές μας, σβήνω γράφω και ξανά μανά;
Τι πιστεύουν πως η ψυχή μας δεν πονά δε σφαδάζει στην αδιαφορία και το πάγωμα μιας άλλης;
Τι ξέρουν και τι θα μας πουν,όταν πιστεύουν πως δικαιούνται ξανά και ξανά, χωρίς να λαμβάνουν υπόψιν τα δικά της, της δικής μας καρδιάς λαβωματιές;
Τι θέλουν να αποδείξουν θα θελα να ξερα, όταν απαιτούν θα λεγα και καμιά φορά γι αυτή την ευκαιρία, που δε λένε να σταματούν να την αποζητούν.
Τι νιώσαν άραγε οι δικές τους, όταν έσπερναν τα δικά μας αιμοφόρα αγγεία με πάγωμά τους και πέτρωμα της κυκλοφορίας τους.
Θα θελα να μουν από μια μεριά να βλεπα εκείνη την ψυχή που θέλει να της μοιράσουμε τα συγχωροχάρτια μας, να κοιτάξει στα μάτια τη δική μας και να τα απολογηθεί αληθινά για μια φορά και ειλικρινέστατα.
Επιθυμώ να δω και να τείνω το χέρι της δικής μου καρδιακής χώρας, όχι σε μιας άλλης τη μεριά ,αλλά στου εαυτού μου το μονοπάτι, να του το καταλαγιάσω και να του ζητήσω τη μεγαλύτερη συγνώμη που δε θα χει φανταστεί ως τώρα.
Τι επιδιώκουν πληγωμένα άτομα και τι επιδιώκουν τα λόγια τους παρά οι πράξεις τους θα θελα να μου εξηγούσαν για μια φορά αληθινά και μ αντρίκιο φιλότιμο, αλλά τι ψάχνω και εγώ?
Αντρίκιο φιλότιμο χάθηκε απ τις παλιές γενιές και εγείρεται απ τις νέες, αληθινό και βέβαιο, ακέραιο και όχι σύνηθες μεν, αλλά υπάρχει και στολίζει τις νεανικές καρδιές.
Άλλη ευκαιρία δεν έχει, δε δίνεται, αυτό θα πρέπει να λέει κάθε ψυχή, όταν βλέπει ότι κατακρεουργείται στο όνομα ενός δήθεν χάλια γάμου άλλου κι ενός βέβαιου βολέματος εκ μέρους του και πάλι.
Κι επειδή κάποιες γυναίκες τιμάμε τα παντελόνια της αντρίκιας πτυχής του εαυτού μας κι όταν ορκιζόμαστε ο όρκος μας έχει βαρύτητα και ευθύνη, γι αυτό οι ψεύτικες ψυχές αλάργα μας!
