Τον έρωτα, αν δεν έχει μέσα του κι αγάπη, πες τον ενθουσιασμό, πες τον κάτι άλλο..

Γράφει η Αριάδνη

Είσαι ερωτευμένος, τρελαμένος με τον σύντροφό σου. Θέλεις να ζείτε την κάθε στιγμή με πάθος και ένταση. Θέλεις το θέλω του δυνατό και ξεκάθαρο.
Εκείνος όμως δεν είναι έτσι. Δείχνει αδιάφορος κι εσύ αμφιβάλλεις για το τι νιώθει. Σε πιάνουν οι ανασφάλειές σου, φοβάσαι ότι μπορεί να τον χάσεις και αντιδράς.

Πώς αντιδράς; Εξαρτάται.

Εσύ μπορεί να φωνάζεις και να ωρύεσαι.
Εγώ μπορεί να κλείνομαι στον εαυτό μου και να μη μιλάω.

Εσύ μπορεί να επιτίθεσαι και πάνω στην ένταση ενός καβγά να ανταλλάξεις και κανένα χαστούκι με τον άλλον.
Εγώ μπορεί να βουλιάζω στην κατάθλιψη και να γίνομαι παρατηρητής της ζωής μου που φεύγει.

Εσύ μπορεί, όταν νιώσεις προδομένος και θολώσει το μυαλό σου, να φτάσεις ένα βήμα πριν να του κάψεις το αυτοκίνητο.
Εγώ μπορεί να φτάσω ένα βήμα πριν να κάψω τα εγκεφαλικά μου κύτταρα.

Βλέπεις ο καθένας μας, ανάλογα με τον χαρακτήρα του, σπάει τα μούτρα του στις γλιστερές παγίδες του έρωτα.

Μόνο που μας διαφεύγει μια σημαντική λεπτομέρεια.

Ο έρωτας είναι η υπέρτατη ένδειξη αγάπης προς τον σύντροφό μας. Κι αν δεν είναι αυτό, αν δεν περικλείει αγάπη, τότε πες το ενθουσιασμό, καύλα, κόλλημα, εμμονή ή οτιδήποτε άλλο που θα περιέγραφε ένα πάθος που διακατέχεται από εγωκεντρισμό.

Ο έρωτας στο κέντρο του έχει τον άλλον, όχι σαν απόκτημα ή τρόπαιο, αλλά σαν τον άνθρωπο που θα έκανες ό,τι περνάει από το χέρι σου για να τον βλέπεις ευτυχισμένο.

Για να καταφέρουμε όμως να ζήσουμε τον έρωτα σε όλο του το μεγαλείο, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να μάθουμε να αγαπάμε και να σεβόμαστε πρώτα εμάς και μετά τον άλλον.

Σε αντίθετη περίπτωση θα συνεχίσουμε να ευτελίζουμε τον έρωτα με κακοποιητικές πράξεις κατά του άλλου ή (και) του εαυτού μας.