Τον εαυτό που θα ξεχάσεις, θα έρθει να σου χτυπήσει δυνατά την πόρτα.

Γράφει η Λίνα Παυλοπούλου.

Θαμμένα από καιρό τα όνειρα.
Κρυμμένες σιωπές που μαρτυρούν οι λέξεις.

Μιλούν τα μάτια σου κι απόψε.
Μιλάνε τα τραγούδια που ξέχασες.

Σε ένα συρτάρι κλειδωμένο από καιρό τα θέλω σου και ψάχνεις με μανία το κλειδί του.
Χρόνια ολόκληρα στα πρέπει και στα μη.
Και ένας φάντασμα εαυτός να κυνηγάει τη ζωή του.

Στενός κορσές το παρελθόν, στενό και το παρόν σου, στενά θωρείς το μέλλον σου.
Χίλιες σιωπές κι αν κάνεις, μέχρι εδώ ακούω την κραυγή σου.
Το πάθος για ζωή δε θάβεται, ξυπνάει και τα κάνει όλα μαντάρα.
Δε λογαριάζει τίποτα.
Σαν το σεισμό όταν τρέμει η γη για να εκτονώσει τη συσσωρευμένη ενέργεια.

Έτσι κι εσύ.
Σαν ξεχάσεις τον εαυτό σου, θά‘ρθει στην πόρτα σου να στην χτυπήσει δυνατά.
Συθέμελα να σε ταρακουνήσει.
Μήπως θυμηθείς πως το να είσαι ζωντανός, χρειάζεται πολύ παραπάνω από μια αναπνοή.
Μήπως θυμηθείς πως ο μεγαλύτερος φόβος σου δεν είναι να πεθάνεις, μα το να ζήσεις..