Γράφει ο Nickolas M.
«Απροσδόκητα μπήκες στη σχισμή των ονείρων μου
Και του αγγέλου το σώμα κουλουριάζεται γύρω μου..»
Ένα απροσδόκητο, αναπάντεχο ξάφνιασμα. Μια φαινομενικά αθώα καλησπέρα. Κι εκεί που έλεγα δεν υπήρχε κανένα κενό να τρυπώσει κανείς. Καμία χαραμάδα, καμία ρωγμή στην πανοπλία μου, που με κόπο (νόμιζα ότι) είχα χτίσει. Κι όμως, ήρθε.
Πιο δυνατό από κάθε άλλη φορά. Πιο γεμάτο, πιο ολόκληρο. Πιο εμείς. Η συνειδητοποίηση ότι τελικά δεν θέλαμε κάποιον σαν εμάς, αλλά ΜΟΝΟ εμάς. Και τώρα, μια σφιχτή, ολόκληρη, ενιαία αγκαλιά. Χωρίς ρωγμές να τρυπώσει κάτι ή κάποιος. Χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς το σαράκι της αμφιβολίας που τρώει τις ψυχές. Απλά ένα ολόκληρο, αδιάσπαστο εμείς..
«Το παράδοξο θαύμα την ψυχή δυναμώνει
ένα όνειρο απλά πως μπορεί και μας σώνει»
Κι ήμουν τόσο αρνητικός στην έννοια του θαύματος. Χλεύαζα όσους πίστευαν σε αυτά. Θεωρούσα αδυναμία την πίστη, την προσδοκία, τα όνειρα. Μην κάνετε όνειρα έλεγα. Μην πιστεύετε στους ανθρώπους, στο Θεό, σε τίποτα. Μόνο στον εαυτό σας και τις δυνάμεις σας. Εσείς τα κάνετε όλα με τον κόπο σας και το μυαλό σας.
Αλλά να που οι άνθρωποι δεν είναι μόνο μυαλό και λογική. Υπάρχει κι η καρδιά. Το συναίσθημα. Η ανάγκη για αγάπη. Νομίζεις ότι το διαχειρίζεσαι καλά, αλλά βαθιά μέσα σου χάσκει ένα κενό. Δεν γίνεται χωρίς αγάπη τελικά. Είναι αυτή η συγκολλητική ουσία που ενώνει τα πάντα. Που σε ολοκληρώνει.
Που ενώνει λογική και συναίσθημα και το κάνει «ζωή». Όχι απλώς επιβίωση, αλλά κανονική ζωή. Που την μοιράζεσαι με τον άνθρωπο σου. Όλα τα μοιράζεσαι. Και το βάρος και τη λύπη και το πένθος. Αλλά και τη χαρά. Και την επιτυχία. Και την καταξίωση. Αλλά πιο πολύ το όνειρο.
«Κύμα το κύμα η πέτρα λιώνει
του ονείρου η αύρα μας ενώνει..»
Ένα κοινό (επιτέλους) όνειρο. Να βλέπεις το μέλλον με αυτόν τον άνθρωπο. Να σας βλέπεις μαζί, είτε νέους είτε γέρους, στο ίδιο σημείο, το δικό σας αγαπημένο σημείο. Χωρίς να έχει καμιά σημασία το πού, αλλά με ποιον. Κι η απάντηση, αυθόρμητα, αβίαστα, αφιλτράριστα, να βγαίνει από μέσα σου, «με αυτόν».
Και να είναι ένα όνειρο που στρώνει το δρόμο σας με χαλί. Που στρογγυλεύει τις γωνίες που κόβουν. Που διώχνει τις πέτρες και τη λάσπη. Που παίρνει απαλά και αθόρυβα από πάνω σας κάθε βάρος. Που σβήνει στροφές, ανηφόρες, κατηφόρες, εμπόδια. Και χαράσσει μόνο μια ευθεία. Τη δική σας ευθεία.
Το δικό σας κοινό όνειρο, για την δική σας όμορφη κοινή ζωή…
