Τον μόνο έρωτα που αξίζει να ζήσεις, είναι τον αμοιβαίο!

Γράφει η Αριάδνη.

Έρωτες μικροί, μεγάλοι, εφηβικοί, ώριμοι, σαρκικοί, πλατωνικοί κι ο βασιλιάς όλων: ο αμοιβαίος!
Αυτός που δυο άνθρωποι βρίσκονται στην ίδια σελίδα την ίδια στιγμή.
Όχι αυτός που εσύ είσαι ερωτευμένη ενώ του άλλου του έχει τελειώσει, ούτε εκείνος που ο άλλος είναι ερωτευμένος κι εσύ στην κοσμάρα σου.

Την ίδια στιγμή. Εκείνη τη μαγική στιγμή που συνωμοτεί το σύμπαν και συναντιούνται από το πουθενά δυο άνθρωποι που ξεχωρίζουν ο ένας τον άλλο μέσα από τον σωρό.

Δυο άνθρωποι διαφορετικοί μα και τόσο ίδιοι που, καθώς γνωρίζονται καλύτερα, αναγνωρίζουν ο ένας την ψυχή του άλλου, τρελαίνονται με το μυαλό του και τους κόβεται η ανάσα και μόνο στη σκέψη ότι βρίσκονται μαζί.

Και συνεχίζεις να βρίσκεσαι εκεί, όχι γιατί δεν έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις, αλλά γιατί αυτό είναι το καλύτερό σου, που νόμιζες πως μόνο σαν όνειρο μπορούσες να το ζήσεις.

Και δεν είναι ότι φοβάσαι τη μοναξιά και γι’αυτό μένεις, είναι ότι σε κάνει να αφήνεις την ασφάλεια που νιώθεις μέσα σ’αυτήν και να ρισκάρεις για χάρη του.

Και δεν είναι ότι δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτόν, είναι ότι δεν θέλεις.
Είναι που η ζωή μοιάζει άχρωμη, άοσμη και άγευστη μακριά του.
Είναι που το χαμόγελό του φωτίζει κάθε μουντή και αδιάφορη μέρα σου.
Είναι που η μυρωδιά του κυριεύει τα ρουθούνια σου και σε ακολουθεί παντού.
Είναι που τα λόγια του γλυκαίνουν την ψυχή σου.
Είναι που η αγκαλιά του μοιάζει ο φυσικός σου χώρος.

Εκεί που θα παίξει το σκανταλιάρικο παιδί, που θα κρυφτεί το φοβισμένο κορίτσι και που θα ανθίσει η ερωτική γυναίκα.

Για όλα αυτά και για άλλα τόσα είναι που εσύ θέλεις να το ζήσεις, τώρα, εδώ, για όσο.

Για όσο το νιώθετε, για όσο υπάρχει, για όσο σας καίει η ίδια φωτιά.

Κι ας είναι αυτή η φωτιά να κάψει κι εσένα κι ό,τι υπάρχει γύρω σου κι ας μην αφήσει τίποτα όρθιο.

Χωρίς ίσως, όμως, αλλά, λες: «Εγώ αυτό θέλω να το ζήσω μαζί σου!»

Τόσο απλά!