Γράφει ο Δημήτρης Ξυλούρης
Να μου γελάς, και να ξέρω μόνο εγώ πως το χαμόγελό σου, είναι δικό μου.
Να είμαστε στον ίδιο χώρο και να σου κλέβω τις ματιές που εσύ κι εγώ ξέρουμε πως είναι το παιχνίδι μας.
Να ετοιμάζουμε ταξίδια, αποδράσεις, που ποτέ δεν μοιραστήκαμε με κανέναν.
Να πηγαίνουμε σινεμά, στις τελευταίες προβολές και να καθόμαστε στα πιο απόμερα καθίσματα.
Κινήσεις απλές, κοινές, που για τους άλλους δεν σημαίνουν τίποτα και για εμάς, είναι μια εξομολόγηση κι ένας έρωτας γεμάτος.
Στην αρχή για πλάκα, μέχρι να επιβεβαιώσουμε τι είμαστε, τι νιώθουμε, ποιοι είμαστε.
Μετά, ήταν τόσο βολικό. Εμείς οι δυο μέσα στον κόσμο, και ο κόσμος να μην ασχολείται μαζί μας.
Να ζούμε έναν έρωτα δικό μας, με τις επιλογές μας.
Να μοιραζόμαστε μέρες, στιγμές, χωρίς να έχουμε τα μάτια του κόσμου πάνω μας.
Και τώρα;
Τώρα ξέρω πως η ευτυχία μας, δεν χρειάζεται να αποτυπώνεται πουθενά εκτός από το φιλί μας.
Οι φωτογραφίες μας, κοσμούν με φτηνά μαγνητάκια το ψυγείο μας.
Ένα μαγνητάκι από κάθε προορισμό.
Ένας προορισμός σημάδι στο χάρτη που αφήσαμε περνώντας.
Σημάδια δικά μας, χωρίς κοινό.
Ένας έρωτας δικός μας!