Γράφει η Βίκυ Πλευρίτη
Πώς να το περιέγραφε με λέξεις αυτό που ένιωθε για εκείνον;
Την ρωτούσαν πώς αισθανόταν, τη ρωτούσαν πώς ένιωθε, μα εκείνη δεν ήξερε πως να το εξηγήσει.
Δεν έβρισκε λόγια. Ίσως ήταν και από τις λίγες φορές που δεν ήθελε να το μοιράζεται. Της έφτανε που ένιωθε μαζί του! Δεν είχε ανάγκη από συμβουλές και γνώμες τρίτων. Σαν να μην ήθελε να επηρεαστεί και σαν να θέλε να το προφυλάξει και να το προστατεύσει από τις αξιολογήσεις και τις μαντεψιές των γύρω τους.
Να το κρατήσει μόνο για τους δυο τους. Μόνο αυτούς αφορούσε και ήταν κάτι τόσο διαφορετικό από ό,τι, έως εκείνη τη στιγμή είχε ζήσει.
Είχε αρχίσει να ομολογεί στον εαυτό της πως νιώθει ερωτευμένη. Είχε αρχίσει πάλι να τραγουδά και να χαμογελά. Τι να κάτσει άλλωστε να εξηγεί, το λιγότερο θα την περνούσαν και για ελαφρόμυαλη, σε αυτή την ηλικία. Και ας ήξερε πως ο έρωτας χρόνια δεν κοιτά, το’ χε δηλαδή ακούσει που το έλεγαν κάτι ρήσεις. Πού να φανταζόταν πως θα της ξαναχτυπούσε την πόρτα και μάλιστα τόσο δυνατά.
Ήταν κάτι τόσο διαφορετικό, δεν έτρεμε, δεν αμφέβαλε, ένιωθε ασφαλής κυρίως μέσα στην αγκαλιά του! Χωρίς να χρειάζονται λόγια, μέσα της σαν έμπαινε επικρατούσε μια εκκωφαντική σιωπή! Μόνο γλύκα έσταζε και σεβασμό και το βλέμμα της όταν πάνω του έπεφτε ήταν σα να έβλεπε το είδωλο της στον καθρέφτη. Τα ίδια και σε αυτόν. Γαλήνη, ηρεμία και δύναμη που έπαιρνε ο ένας από τον άλλον. Θαυμασμός και προσπάθεια αποδοχής της διαφορετικότητας τους, τόσο του αντιθέτου φύλου τους όσο και της καθημερινότητας τους, των ήδη υπαρχουσών συνηθειών τους. Και αν στην αρχή βουνό φάνταζε το γεφύρωμα τους η συνέχεια έδειχνε πως γινόταν, με προσπάθεια και των δυο μεν, σχεδόν αβίαστα δε!
Και αν έψαχναν για το «αλλά», δεν υπήρχε σε τούτη εδώ τη σχέση, μονάχα το «αλλά» της κρυβόταν στην πεθυμιά τους, όταν δε ζούσαν το «μαζί» τους!
Με χαμόγελα στη σκέψη του ενός και του άλλου στηρίζονταν και όπου λιγοψυχούσαν δένανε σφιχτά τα χέρια τους, ένωναν τα σώματα τους και όνειρα μαζί, κρυφά σιγοψελίζαν . Άλλοτε με λόγια που χάζευαν το νου, και άλλοτε με χάρτες και δρόμους που οδηγούσαν μόνο στο δικό τους το «μαζί» που και οι δυο ποθούσαν!
Με βλέμματα άλλοτε φωτιά και άλλοτε πληρότητας, έβαζαν τα δικά τους τα θεμέλια και έχτιζαν τη σχέση τους βάζοντας και οι δυο τους πλάτες, την πίστη τους στην αγάπη!
«Μη με αφήσεις», δε δίσταζαν να πουν, μην τάχα και δηλώσουν αδυναμία!
«Μη μου φοβάσαι, τώρα είμαι εγώ εδώ για σένα!» απαντούσαν με ένα φιλί στο στόμα.
Και το μοναδικό τους «το μαζί», συνεχίζουν να το ζουν άλλοτε σαν την πιο μεγάλη τους αλήθεια και άλλοτε σαν από όνειρο βγαλμένο.