Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος
Και δεν μου λες τώρα κοριτσάρα μου… πότε επιτέλους, θα μου πεις ένα ευχαριστώ;
Πότε θα μου το πεις εκείνο το ευχαριστώ που μου χρωστάς, για όλα αυτά που απλόχερα σου χάριζα τόσο καιρό;
Για όλα αυτά που απόλαυσες, για όλα αυτά που γεύτηκες, για όλα αυτά που πήρες, πότε θα μου το πεις το ευχαριστώ;
Πότε θα με ευχαριστήσεις, έστω και για τους τύπους, για όλα τα σ΄ αγαπώ μου που άκουσες και που αισθάνθηκες;
Για τις σωτηρίες αγκαλιές μου, όταν σε τσάκιζαν οι άλλοι;
Για το νοιάξιμο μου, που ήτανε όντως νοιάξιμο κι όχι λογάκια κούφια σαν τα δικά σου;
Για τον χρόνο που σου διέθεσα, χωρίς να τον μετράω και για το ότι ήμουνα πάντοτε εκεί όταν με ζήταγες κι ας έλλειπες εσύ;
Για όλα αυτά που “έχτισα” για σένα, για να είσαι ασφαλής, βολεμένη κι ήρεμη κι εσύ μονάχα γκρέμιζες;
Πότε στην ευχή θα το ακούσω, έστω και σαν κουβέντα, το ευχαριστώ απ’ τα χείλη σου;
Για το μαζί, που τόσο το προσπάθησα να το κρατήσω όρθιο κι ας έχανα εμένα;
Για το μαζί σου λέω ντε, που εσύ απλός το ζήταγες κι εγώ έκανα τα πάντα για να το ΄χεις;
Δεν νιώθεις ότι μου χρωστάς ένα ρημάδι ευχαριστώ, κι ας είναι κι από ευγένεια;
Έλα, για πες γαμώτο σου!
Πότε θα με ευχαριστήσεις για τα ατέλειωτα τα βράδια που σε έκαιγα ολόκληρη κι εσύ σπαρτάραγες, σαν ψάρι, επάνω στο κρεβάτι μας;
Για τις ηδονές που σου έκοβαν τα πόδια;
Για τους πόθους και το πάθος που σου έμαθα και για το τι είναι ο έρωτας και πώς δημιουργείται;
Άσε μωρό μου, την ξέρω εκ των προτέρων την απάντηση! Ρητορική είναι η ερώτηση.
Ποτέ!
Γιατί το ευχαριστώ, το σ’αγαπώ και το μαζί, θέλουν να έχεις κότσια κι εσύ που να τα βρεις τα κότσια μάτια μου; Ποτέ σου δεν τα είχες κι ας έσκουζες το αντίθετο, οι πράξεις σου άλλα έδειξαν.
Μα να σου πω και κάτι τελικά;
Εγώ σε ευχαριστώ που επιτέλους με απάλλαξες!