Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου
Το πιο εύκολο είναι να πέσεις μα το πιο δύσκολο είναι να κρατηθείς από την πτώση και να σηκωθείς ξανά, να σηκωθείς αναγεννημένος τινάσσοντας τα μαλλιά και το κορμί σου, να παραμείνεις όρθιος σαν να μην έπεσες ποτέ αλλά σαν να σκόνταψες και να το ήθελες, σαν να σκόνταψες σε μια λακκούβα με νερό γεμισμένη από τη βροχή που σου ήρθε όλη στη μούρη και σε ξύπνησε από το λήθαργο εκείνο που σε είχε πάρει μαζί του γιατί είσαι όμορφος και σε ήθελε σαν τρελός, γιατί η ψυχή σου δεν μετριέται με χρυσάφια μα με στιγμές, με γέλια, με αγάπη, με πάθος και καύλα, πολύ καύλα για ετούτη εδώ τη ζωή που είναι δικιά σου, δικιά σου μόνο και την ορίζεις εσύ, είναι μια καi μοναδική και αξίζει όσο όλες οι λίρες του πλανήτη.
Εκεί είσαι, σε εκείνο εκεί το σήκωμα, εκεί που βάζεις στα πόδια σου φωτιά, εκεί που παίρνεις το κορμί σου αγκαλιά, αγκαλιά σφιχτή από εκείνες που σου κόβεται η ανάσα και ακούς την αγάπη να σιμώνει.
Εκεί είσαι, εκεί να μείνεις και μην αφήσεις κανέναν να σε αδειάσει, να μείνεις μέσα σου, να μείνεις γιατί σου το χρωστάς. Στην αγκαλιά σου να μείνεις σαν νεογέννητο που εξαρτάται μόνο από εσένα.
Εκεί να μείνεις.
Ακούς;
Εκεί.
