Γράφει ο Σπύρος Σταθάτος
Ακούω πολλές φορές ανθρώπους να λένε: «μακάρι να γνωρίσω έναν έρωτα να χάσω το μυαλό μου». Μια ευχή που δείχνει την ανάγκη του ανθρώπου να ερωτευτεί πραγματικά, σε μια εποχή που ακόμη και αυτό σπανίζει, καθώς οι έρωτες έρχονται και παρέχονται .
Αυτό που πραγματικά μένει, είναι η αγάπη. Τι θα λέγατε λοιπόν, να αλλάζαμε την ευχή και αντί για ένα μεγάλο έρωτα να ευχόμασταν να ζήσουμε μια μεγάλη αγάπη;
Άλλο έρωτας και άλλο αγάπη, αυτό το ξέρουν όλοι. Ο έρωτας «πεθαίνει», όσο δυνατός και αν είναι. Αυτή είναι η μοίρα του. Αντίθετα, μια μεγάλη αγάπη δεν πεθαίνει ποτέ .
Ο έρωτας είναι εθισμός, η αγάπη είναι συνειδητή επιλογή. Όταν ο έρωτας μετουσιωθεί σε αγάπη, τότε τίποτα δεν μπορεί να χωρίζει αυτούς τους ανθρώπους. Όταν όμως μέσα του ο έρωτας δεν έχει αλλά στοιχεία, παρά μόνο το πάθος, αργά ή γρήγορα ξεφτίζει, τον προσγειώνει-απομυθοποιεί η πραγματικότητα και τελικά χάνεται σαν φύλλο στον άνεμο .
Ο έρωτας έχει μέσα του το στοιχείο του εγωισμού. Θέλεις κάτι και το θέλεις δικό του! Η αγάπη έχει, μέσα της, την έννοια της προσφοράς στον άλλο, έχει νοιάξιμο, ενσυναίσθηση, τρυφερότητα, υπομονή και (κυρίως) έχει υποχωρήσεις! Ο έρωτας είναι «κουρσάρος», η αγάπη είναι «λιμάνι» .
Δεν είναι τυχαίο που πολλοί άνθρωποι λένε: «θέλω να βρω το λιμάνι μου». Με άλλα λόγια :«το μέρος που θα αισθάνομαι σπίτι μου, που θα παίρνω δύναμη από αυτό, που θα ξεκουράζομαι. Εκεί που δεν θα έχω κανένα να ανταγωνιστώ και ποτέ δεν θα ζω με φόβο μήπως το χάσω» .
Αυτή είναι η αγάπη, το λιμάνι της ζωής. Αυτό το λιμάνι αξίζει όλες τις θυσίες του κόσμου και όποιος το βρει είναι πολύ, μα πολύ, τυχερός.
Αν λοιπόν θέλετε να ευχηθείτε κάτι καλό σε κάποιον, είναι να βρει την αγάπη της ζωής του, το λιμάνι του. Τότε θα είναι πραγματικά ευτυχισμένος.
Τόσο απλά!
