Γράφει η Αργυρώ Αμπατζίδου.
– Και τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Κλασική ερώτηση ενήλικα σε μικρό παιδί..
– Γιατρός, παιδίατρος για την ακρίβεια. Θέλω να βοηθώ τους ανθρώπους, δεν θέλω να πονούν, δεν θέλω να υποφέρουν..
Και έτσι, φτάνοντας στα 18 ήρθε ο καιρός των εξετάσεων, των πανελληνίων. Το όνειρο το ίδιο, δεν άλλαξε καθ’ όλη τη διάρκεια των σχολικών χρόνων. Πολύ καλή μαθήτρια, επιμελής. Υπερήφανοι γονείς, θέλω να πιστεύω, ποτέ όμως καταπιεστικοί με το διάβασμα. Έκανα ακριβώς αυτό που ήθελα, όπως το ήθελα και που τελοσπάντων νόμιζα πως ήθελα. Τι μπορεί αλήθεια να ξέρει ένα παιδί 18 χρονών για το μέλλον, για την επαγγελματική αποκατάστασή του;
Απλά έχει βάλει έναν στόχο και καλώς ή κακώς τον ακολουθεί. Διαβάζει, ξενυχτάει, αγωνιά, ονειρεύεται. Να γίνει γιατρός, να βοηθάει τα παιδιά. Πάντα αγαπούσα τα παιδιά, τους ανθρώπους..
Η πρώτη χρονιά ήταν σκέτη πανωλεθρία. Θα δώσω και δεύτερη φορά, είπα. Δεν αφήνω το όνειρό μου εγώ! Μα και η δεύτερη αποδείχθηκε λίγο καλύτερη από την πρώτη. Δηλαδή, πανωλεθρία, αλλά μικρότερη! Κανείς όμως από τους δικούς μου δεν μου είπε το παραμικρό. Ίσα ίσα, μου έδωσαν συγχαρητήρια για την τεράστια προσπάθεια.
Και έρχομαι στο σήμερα. Έρχομαι μετά από 25 χρόνια να αντιμετωπίσω την ίδια κατάσταση από την απέναντι ακριβώς μεριά. Ο γιος μου έφτασε εκεί, στη δική μου θέση. Ακριβώς όμως στη δική μου θέση, καθώς δεν τα κατάφερε ιδιαίτερα καλά.
Όταν με πήρε τηλέφωνο να μου ανακοινώσει τους βαθμούς, τα πόδια μου έτρεμαν, η αναπνοή μου κόπηκε. Βγήκα έξω από το γραφείο και έκανα έναν γύρο στο τετράγωνο κλαίγοντας. Δεν του είπα φυσικά κάτι, του είπα απλά μπράβο που προσπάθησε, αν και ο ίδιος τα είχε βάλει, ως αυστηρότερος κριτής, με τον εαυτό του. Η ζωή συνεχίζεται και φυσικά, το έχουμε ξαναπεί, αν την πιάσεις από τα μαλλιά και την ταρακουνήσεις, θα γίνει ο καλύτερος σύμμαχός σου.
– Αυτή είναι η αποστολή σου Αποστόλη μου, του είπα. Να μην αφήσεις ποτέ και κανέναν να σου πει ότι δεν αξίζεις από την πρώτη αποτυχία σου.
– Μαμά πίστεψα ότι θα τα πήγαινα καλύτερα, αν και τώρα που το σκέφτομαι, θα στο πω εντελώς ειλικρινά, θα μπορούσα να προσπαθήσω περισσότερο. Είμαι χαζός.. είμαι βλάκας!
Του ξαναθύμισα τη δική μου ιστορία και μάλιστα του ζήτησα να μου την εξιστορήσει ο ίδιος.
– Ναι μαμά τον βρήκες τον δρόμο σου κι ας μην έγινες γιατρός. Εγινες κάτι άλλο που στην πορεία και επειδή το πάλεψες πολύ και από μόνη σου με ιδιαίτερο ζήλο, πέτυχες! Καμία σχέση φυσικά η ιατρική με τη γραφιστική. Δεν βοηθάς με το επάγγελμά σου ανθρώπους, αλλά δημιουργείς όμορφα πράγματα. Όμως να σου πω κάτι; Τώρα που το σκέφτομαι υπάρχει κάτι που κάνεις και που δεν έχεις καταλάβει ότι τελικά βοηθάς…
– Τι αγόρι μου; Τον ρώτησα καθώς μαγείρευα και με βοηθούσε κι εκείνος στο στρώσιμο του τραπεζιού.
– Βοηθάς ανθρώπους και δεν το ξέρεις..
Τον κοίταξα με πραγματική απορία.
– Γράφεις μαμά μου! Γράφεις.. και τα κείμενά σου έχουν βάθος. Αγγίζουν πολλούς ανθρώπους. Αγγίζουν καρδιές, ψυχές και μυαλά. Άρα μπορεί να μην έγινες γιατρός του ανθρώπινου σώματος, αλλά κατά μία έννοια έγινες “γιατρός” της ψυχής πολλών ανθρώπων.
Τον αγκάλιασα και του είπα πως είμαι υπερήφανη που είναι γιος μου, και πως το μεγαλύτερό μου κατόρθωμα είναι εκείνος ο ίδιος.
– Θα πετύχεις αγόρι μου, το ξέρω.. Αργά ή γρήγορα! Θα βρεις τον δρόμο σου αρκεί να το θες και αρκεί να μην αφήσεις ποτέ και κανέναν να σε υποτιμήσει. Ακόμα κι αν αυτός είναι ο ίδιος σου ο εαυτός. Μην το βάλεις κάτω ποτέ!
Κι έτσι για ακόμα μια φορά ο ένας ανέβασε τον άλλο και δεν τον άφησε να πέσει κάτω, μιας και το όνειρο του πρώτου πήρε σάρκα και οστά με έναν τελικά έμμεσο τρόπο και του δεύτερου βρίσκεται ακόμα στα “προσεχώς” με θέληση όμως και μεγάλη πίστη..
