Γράφει η Ρούλα Παγιαλάκη
Δεν καταλάβα ποτέ γιατί οι άνθρωποι είναι δειλοί.
Τί είναι αυτό που τους κρατάει μακρυά, από τις αποφάσεις που πρέπει να πάρουν στην ζωή τους.
Τί είναι αυτό που τους εμποδίζει από το να αναλάβουν τις ευθύνες τους, τί είναι αυτό που στέκεται τροχοπέδη στο να κοιτάξουν κατάματα την αλήθεια τους.
Τους ευαίσθητους και τους ονειροπόλους πάντα τους καταλαβαίνα.
Αυτούς ναι.
Αυτοί πάντα έχουν μία στάση για την ζωή, αλλιώς φιλοσοφημένη.
Έχουν το ροζ συννεφάκι τους και ζουν πάνω σ’ αυτό.
Τους δειλούς, όμως όχι.
Δεν μπόρω ποτέ να οδηγηθώ σε ένα ασφαλές συμπέρασμα, όσες φορές και αν το παιδεύω στο μυαλό μου, πώς μπορεί κάποιος να κρύβεται από ό,τι τον απασχολεί.
Πώς μπορεί να αγνοεί τα προβλήματά του, περιμεντας να λυθούν μόνα τους.
Πώς γίνεται κάποιος να αποφεύγει έναν έρωτα, μία συνεργασία, μία άποψη, επειδή δεν μπορεί να την διαχειριστεί.
Πώς γίνεται κάποιος να έχει στο μυαλό του, ότι κάποιος άλλος θα βρει τρόπο να επικοινωνήσει, θα κινήσει τα νήματα, θα ξεμπλοκαρει την κατάσταση.
Όχι ,τους δειλούς δεν τους κατάλαβα ποτέ.
Και ας τους έβλεπα πάντα να στέκουν αναποφασιστοι μπροστά στα σταυδρομια τους.
Και ας πετούσαν αλλού τις ευθύνες.
Και ας τους παρακολουθούσα να μένουν αμέτοχοι και στατικοι απέναντι στον χρόνο.
Δεν θέλω να μπω ποτέ στην λογική τους, από επιλογή.
Όταν ξέρεις τί θέλεις, ξέρεις αυτομάτως και τί δεν θέλεις.
Τα πράγματα είναι απλά.
Όλα είναι μέσα στην δύναμη του μυαλού μας.
Τους δειλούς δεν τους κατάλαβα ποτέ.
Από πεποιθήση, ξεκάθαρη.
Το να πορεύεσαι με δειλία στην ζωή, είναι ύβρις για την ίδια την ζωή.
Και όσοι στερούνται σεβασμού απέναντι στην ζωή, δεν μου κουμπώνουν.
Ως άνθρωποι.
Αφιερωμένο..
