Δες της ζωή λίγο λοξά, και χαμογέλασέ της..

Γράφει η Φανή Τασιοπούλου 

Τίποτα δεν είμαστε. Τίποτα και τα πάντα ταυτόχρονα. Ο αέρας που αναπνέουμε, τα ρούχα που φοράμε, οι δουλειές που κάνουμε, τίποτα δεν μας ανήκει πραγματικά, κάποια μας δόθηκαν εύκολα, για κάποια κοπιάσαμε, αλλά σε μια στιγμή όλα χάνονται κι εμείς παραμένουμε θεατές και ξαφνικά νιώθουμε τόσο μικροί κι αδύναμοι.

Ούτε καν το σώμα μας, μας ανήκει. Και κάπως έτσι χάνουν τα νόημά τους τα πράγματα γύρω μας, ο κόσμος και η ύπαρξη η ίδια.

Άσχημες κι απαισιόδοξες σκέψεις εύλογα θα μου πει κάποιος, κι αν σου πω, ωστόσο, ότι σε όλο αυτό υπάρχει και θετική χροιά; Όχι επειδή έτσι θέλω να είναι αλλά επειδή έτσι ίσως μας κινητοποιήσει, για μια πιο γεμάτη και χαρούμενη ζωή που μπορεί να πραγματοποιήσει ο καθένας για τον εαυτό του.

Ναι, όντως, δεν υπάρχει τίποτα. Οι χαρές σαν αστραπές εμφανίζονται για λίγο και χάνονται, όσους στόχους κι αν βάλουμε η ζωή ίσως τα ανατρέψει όλα σα να θέλει εσκεμμένα να γελάσει εις βάρος μας, τρέχουμε αδιάκοπα για επιφανειακά πράγματα και τελικά δεν προλαβαίνουμε ποτέ να δημιουργήσουμε μια όμορφη ρουτίνα για εμάς, κι άλλα τόσα που αν τα δούμε κατάματα όντως δεν έχουν ουσία.

Ίσως δεν καταλάβουμε ποτέ το νόημα το ζωής και ποιες οι οδηγίες για τη δημιουργία της λεγόμενης ”ευτυχίας”, και ίσως ακριβώς για όλα αυτά, που είναι τόσο ρευστά και γκριζωπά, δεν πρέπει να παίρνουμε και πολύ στα σοβαρά τη ζωή την ίδια.

Όλα είναι τόσο παροδικά, όσο κι αν γελάσουμε, όσο κι αν διασκεδάσουμε, ακριβώς γι’ αυτό, όμως, θα πρέπει να είμαστε όλο και πιο παρόντες στη ζωή μας, στις στιγμές μας, όταν γελάμε να είναι από μέσα μας, όταν κλαίμε το ίδιο, όταν ταξιδεύουμε και γνωρίζουμε τον κόσμο να νιώθουμε ευγνωμοσύνη και τι τυχεροί είμαστε που το ζούμε αυτό, στις αναποδιές να συνεχίζουμε να προχωράμε γιατί η ζωή δεν περιμένει κανέναν και τίποτα!

Το νόημα, μη ρωτάς δεξιά κι αριστερά, μη διαβάζεις πώς θα το βρεις, ψάξε μέσα σου, δες τι γεμίζει εσένα και κάνε αυτά και μόνο, και μην αναλώνεσαι σε μικρότητες γύρω σου, σου τρώνε χρόνο, χρόνο από το να χορεύει η ψυχή σου στους ρυθμούς που εσύ θέλεις και καθορίζεις.

Ένας φίλος μου μανιοκαταθλιπτικός μου έλεγε χθες μες τα μάτια: και ποιο το νόημα σε ό,τι κάνουμε, θα πεθάνουμε ούτως ή άλλως. Είναι 3 χρόνια στο δωμάτιο του κλεισμένος, πασχίζει να βρει νόημα. Γι’ αυτό σου λέω, δες τη ζωή λίγο λοξά, χαμογέλα της στραβά, όσο ξυπνάμε και αναπνέουμε οφείλουμε να ζήσουμε, ό,τι κι αν σημαίνει τέλος πάντων αυτό που λέγεται ”ζωή”.