Γράφει η Περσεφόνη Χρυσαφίδου
Μεγαλώνοντας, θα ήθελα να δω το παιδί μου ευτυχισμένο. Έναν ενήλικα, που αγαπάει τη ζωή και ρίχνεται σ’ αυτήν γεμάτο αυτοπεποίθηση. Σαν γονιός είναι βέβαιο, πως τι περισσότερες φορές νιώθεις σίγουρος για εκείνα που θέλεις να καταφέρεις, μα κάπου στα μέσα της διαδρομής χάνεις το δρόμο σου, μπερδεύεις τα “πιστεύω” σου και ζυγίζεις τις αξίες μ’ έναν τρόπο λιγάκι ανορθόδοξο.
Βλέπεις, είναι τέτοια η πίεση της τελειότητας από αυτόν τον μυστήριο περίγυρο, που σε κάνει να αμφιβάλεις και να ξεσπάς όλα τα αναθεματισμένα ερωτηματικά σου πάνω στο παιδί σου. Δεν είναι λίγες οι φορές, που το κοιτάς σαν ένα ξένο πολυμηχάνημα και προσπαθείς να το αξιολογήσεις για την αποτελεσματικότητά του, για τους βαθμούς του, για τη δημοτικότητά του στο σχολείο, για τη λαχτάρα του στα γράμματα. Αξιολόγηση σε όλα, εκτός από εκείνες τις περιζήτητες κοινωνικές αρετές, για τις οποίες χρειάζεται πρωτίστως μια μαμά να πιστεύει στο θαύμα, που έχει μπροστά της. Ρήτρα στο παιχνίδι, στερήσεις και τιμωρίες, μέχρι να έρθει το πολυπόθητο αποτέλεσμα, που θα σε εξισώσει με τον κάθε ατσαλάκωτο γονέα, που καμαρώνει την περίεργη πρόοδο του παιδιού του.
Όλη αυτή η προβληματική ατμόσφαιρα είναι ο δημιουργός ενός φαύλου κύκλου, την αρχή του οποίου πυροδοτεί η πίστη σου. Όλα εκείνα που πιστεύεις για το παιδί σου γίνονται πραγματικότητα στην πληγωμένη του ψυχή, για την οποία έχεις τεράστια ευθύνη. Καθ’ όλη τη διάρκεια της γονεϊκότητας δεν πρέπει να ξεχνάς, πως στα χέρια σου κρατάς την καρδιά του παιδιού σου, το μέλλον του, τις ελπίδες του, την γνώμη που θα σχηματίσει για τον εαυτό του. Είσαι ο καθρέπτης του και ο βασικός άνθρωπος που μπορεί να του δώσει τα πινέλα για να ζωγραφίσει δικούς του ουρανούς ή να τον καταδικάσεις σε μία διαρκή αυτοακύρωση.
Είναι, λοιπόν, κάτι παραπάνω από ανάγκη να πιστέψεις στο παιδί, που φέρνεις στον κόσμο. Είναι, το λιγότερο, ηθική σου υποχρέωση να του χαμογελάς, να το επιβραβεύεις για καθετί καινούργιο, για κάθε μεγάλο ή μικρό και να φωτίζεις τον κόσμο του με την εμπιστοσύνη σου προς αυτό. Είναι το πιο μεγαλειώδες πράγμα να στέκεσαι δίπλα του και όχι απέναντί του, αποφεύγοντας να εκτείνεις τον δείκτη μπροστά στα λάθη και αγκαλιάζοντας όλες εκείνες τις αποχρώσεις του διαφορετικού, που το κάνουν τόσο σπουδαίο σ᾽έναν κόσμο γεμάτο από “ολόϊδια”.
Αν θέλεις να δεις το παιδί σου χαρούμενο, γεμάτο αυτοεκτίμηση και πίστη στον εαυτό του, οφείλεις πρώτα να απαλλαγείς από προσωπικές φιλοδοξίες και να καταλάβεις, πως ένα παιδί είναι ικανό να φτάσει ως εκεί που του επιτρέπει το ηθικό του ανάστημα. Αντί, λοιπόν, να σκοτεινιάζεις τον κόσμο του με τον αρνητισμό σου, δείξε του πως είσαι ο μεγαλύτερος θαυμαστής του, που θα χειροκροτεί και θα παρακινεί σε ό,τι κι αν επιλέξει η καρδιά του. Σήμερα και για πάντα.
