Πότε είναι η κατάλληλη στιγμή για να πάει κάποιος παρακάτω; Να απεγκλωβιστεί από το παρελθόν και να κάνει μια νέα αρχή; Πόσο πάτο πρέπει να πιάσει για να βάλει μια τελεία σε ότι τον κρατάει πίσω; Υπάρχει κάποιος που να μπορεί να το ορίσει αυτό; Για παράδειγμα, έχεις σκεφτεί ποτέ όσο ωραία θα ήταν να υπήρχε ένας δείκτης που να μετράει την αξιοπρέπειά μας;
Να υπήρχε ένα όριο που δεν θα μπορούσαμε να υπερβούμε, μια κόκκινη ένδειξη που μόλις την ξεπεράσουμε, να καταφέρουμε με ένα μαγικό τρόπο να βάλουμε τέλος σε αδιέξοδες καταστάσεις.
Ακόμη και τον πόνο θα μπορούσε να μετράει. Όχι τον σωματικό, τον άλλο, εκείνο της ψυχής. Εκείνο που κατατρώει το μέσα μας και φροντίζει να αφήνει πάντα τα υπολείμματά του. Κι ίσως σε κάποιους να ακούγονται αστεία ή γλυκανάλατα όλα αυτά, μα για άλλους είναι βιώματα και πληγές που ακόμη αιμορραγούν.
Γιατί δεν αγαπούν όλοι οι άνθρωποι το ίδιο, αυτό είναι δεδομένο. Δεν αγαπούν, δεν ερωτεύονται και δεν χωρίζουν όλοι με τον ίδιο τρόπο. Για κάποιους φυσικά είναι όλα πιο εύκολα. Μπορούν κατά ένα περίεργο τρόπο να ελέγχουν απόλυτα τα συναισθήματά τους και να κοντρολάρουν τη σκέψη και την καρδιά τους τόσο εύκολα, που κάνουν όλους εμάς να απορούμε.
Εμάς, που είμαστε στην αντίπερα όχθη, που πάμε με το ρεύμα της καρδιάς κι όχι της λογικής. Εμάς, που βάζουμε συναίσθημα σε οτιδήποτε κι αν κάνουμε, που κάθε μας επιλογή είναι με γνώμονα αυτό που νιώθουμε κι έτσι όπως προστάζει η καρδιά.
Εμάς, που τα δίνουμε όλα για χάρη ενός έρωτα, που ρισκάρουμε τα πάντα όταν νιώσουμε έστω και για μια στιγμή ότι ο άλλος μπορεί και να το αξίζει. Εμάς, που δε λογαριάζουμε αξιοπρέπεια έπειτα από ένα χωρισμό, που λέμε ότι νιώθουμε χωρίς να σκεφτούμε ούτε μια στιγμή αν θα πέσουμε στα μάτια του άλλου. Που πρέπει να πιάσουμε πάτο για να βρούμε το κουράγιο να σηκωθούμε ξανά. Που συχνά πέφτουμε χαμηλά για έναν έρωτα, μα πάντα βρίσκουμε τη δύναμη ν’ ανεβούμε πάλι και να βρούμε τον εαυτό μας.
Κι αν όλοι εσείς οι υπόλοιποι μας θεωρείτε αισθηματίες και ρομαντικούς, πολύ καλά κάνετε και μας θεωρείτε. Αν όμως πιστεύετε πως είμαστε αδύναμοι, έχω να σας πω ότι κάνετε λάθος. Οι λέξεις και τα συναισθήματα είναι για να μοιράζονται κι όχι για να στοιβάζονται στην ψυχή μας δημιουργώντας μας απωθημένα κι εμείς έχουμε το θάρρος να το παραδεχτούμε.
Γιατί αν λέγαμε όλοι αυτό που νιώθαμε και πράτταμε πάντα χωρίς να σκεφτόμαστε τα πρέπει και τα μη, δε θα είχαμε μπουχτίσει τώρα από ανεκπλήρωτους έρωτες. Κι όλοι εσείς που καταφέρνετε να ελέγχετε καρδιά και συναισθήματα με τόση ευκολία, βάζω στοίχημα πως έχετε τα μεγαλύτερα απωθημένα.
Γι’ αυτό λοιπόν, αφήστε όλους εμάς να δινόμαστε ολοκληρωτικά σ’ ένα έρωτα. Να γαντζωνόμαστε επάνω σε ανθρώπους που ερωτευόμαστε δίνοντάς τους ψυχή και σώμα, χωρίς να ζητάμε ανταλλάγματα και χωρίς να σκεφτόμαστε το μετά. Αφήστε μας να καιγόμαστε μέσα στα ίδια μας τα πάθη και μετά να ξαναγεννιόμαστε μέσα από τις στάχτες μας.
Κι αν χάσουμε κάποιες στιγμές την αξιοπρέπειά ή τον εαυτό μας κι αν νιώσουμε τον πόνο της ψυχή μας να φτάνει μέχρι το πετσί μας, τουλάχιστον θα ξέρουμε ότι άξιζε τον κόπο. Κι αν υπήρχε εκείνος ο δείκτης που τα μετράει όλα αυτά, εμείς πάλι στο κόκκινο θα τον φτάναμε.
