Γράφει η Αριάδνη Αρβανίτη.
Κάθε σχέση αφήνει τα σημάδια της. Άλλα ανεξίτηλα άλλα λιγότερο εμφανή, άλλα μας πόνεσαν περισσότερο, άλλα λιγότερο, ωστόσο, κάθε άνθρωπος που πέρασε από την ζωή μας κατάφερε να μας σημαδέψει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.
Εσένα πάντα σου άρεσε να αγγίζεις τα σημάδια μου, να χαϊδεύεις τις ουλές των σχέσεων μου… Παθιαζόσουν να περνάς τα χέρια και τα λόγια σου από πάνω τους και να αναμοχλεύεις τις θύμησες και τις μνήμες μου. Θαρρούσες πως έτσι τα εξάγνιζες, τα έκανες λιγότερο εμφανή και το κυριότερο να μην με πονάνε.
Βλέπεις, νόμιζες, πως με το να προσπαθείς να σβήσεις τα σημάδια μου, τα απομεινάρια των πρώην από την ζωή μου, θα κατάφερνες να μας κάνεις να έχουμε μια σχέση ιδανική, μία σχέση που ο ένας θα άνηκε ολοκληρωτικά στον άλλον, χωρίς αρχή και χωρίς τέλος. Αέναη, σαν να ανήκαμε πάντα ο ένας στον άλλον. Νόμιζες πως το παρελθόν μου δεν με άφηνε να σου δοθώ ολοκληρωτικά. Νόμιζες πως τα φαντάσματα των πρώην μου στοιχειώνανε το παρόν μας.
Πως οι έρωτες που πέρασαν από την ζωή μου πήραν κάτι από εμένα και άφησαν κάτι άλλο με την σειρά τους… Κι αυτό το «κάτι άλλο», το κάτι αλλότριο και το ξένο, δεν το ήθελες.
Και συνέχιζες να ψάχνεις συνεχώς τρόπους για να εξορκίσεις το παρελθόν μου. Το φοβόσουν, σε κατέτρωγε! Μα πιο πολύ από όλα ήθελες να σβήσεις εκείνο το σημάδι που είχα στο δεξί μου χέρι, κατάλοιπο ενός «ατυχήματος» με κάποιον πρώην. Κι όλο τυχαία περνούσες το χέρι σου από πάνω του, άλλες φορές ακούσια, δε λέω, άλλες όμως, δυνατά, με σθένος, με λύσσα, χωρίς να σε νοιάζει αν με πονάς ή αν χειροτέρευες τη μορφή του.
Χωρίς να σε νοιάζει αν το έκανες να φαίνεται πιο έντονα πλέον. Να το εξαφανίσεις ήθελες. Να μην υπάρχει εκεί. Να μην βρίσκεται πάνω μου τίποτα που να θυμίζει πως πέρασαν άλλοι από την ζωή μου και γέλασα μαζί τους. Πως έκανα μαζί τους κάποια ταξίδια και όνειρα. Πως, ίσως, μοιραστήκαμε κάποια καλοκαιρινά μεσημέρια και κάποια κυριακάτικα, νωχελικά βράδια. Ήθελες τα πάντα μου να ανήκουν σε εσένα.
Αλλά όσο αναμόχλευες εσύ το σημάδι μου τόσο δεν άφηνες τίποτε από το παρελθόν μου να μείνει στη θέση του. Τόσο με γύρναγες πίσω. Κι έμεινες εσύ να πολεμάς με φαντάσματα. Ένας χαζός Δον Κιχώτης του έρωτα που τρέχει καταπάνω στους ανεμόμυλους του. Νόμιζες ότι θα με σώσεις από τους δράκους αλλά βλέπεις, εγώ, πια, δεν πίστευα στα παραμύθια…
Μα το κυριότερο, δεν κατάλαβες ποτέ σου πως το παρελθόν μου με έκανε αυτό που είμαι σήμερα, το παρελθόν μου με οδήγησε να είμαι κοντά σε εσένα και να ψάχνω το μέλλον μου μαζί σου. Και τι έγινε, λοιπόν, κι αν έχω κάποιο παρελθόν; Το μέλλον μου το ζωγράφισα μαζί σου.
LoveLetters
