Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Μια απάτη είναι η μνήμη μάτια μου και το τελειότερο έργο της, είναι το παρελθόν που θυμάσαι.
Όχι αυτό που έζησες, αυτό που θυμάσαι.
Κι αυτό που θυμάσαι, είναι αυτό που δημιουργεί το μυαλό με τον καιρό, για να επιβιώσει.
Η μεγαλύτερη απάτη είναι η μνήμη, γιατί από την στιγμή που θα δημιουργηθεί, μοιάζει με πλαστελίνη που έρχεται το μυαλό και τη σμιλεύει κατά το δοκούν και όπως το συμφέρει.
Κι εσύ, αιχμάλωτος στις μνήμες σου, τις αφήνεις να κυριεύουν τα θέλω και να ορίζουν τα πρέπει σου.
Γιατί στις μνήμες σου, σεναριογράφος και σκηνοθέτης είσαι εσύ, κι οι πρωταγωνιστές, θα κάνουν ό,τι θες. Ό,τι ορίσεις, ό,τι ζητήσεις.
Κι ακόμα κι αν ήταν επίπονες οι μνήμες, ακόμα κι αν ήταν σκούρο το φόντο σ’ ό,τι έζησες, βρίσκεις τον τρόπο να λειάνεις τις γωνίες για να πάψουν να πονούν.
Κι όταν σκουραίνει το σήμερα, εκεί πας να αναζητήσεις φως.
Μόνο που το φως αυτό, δεν είναι πάντα αληθινό. Κάποτε είναι η ανάγκη σου, το χθες να είναι καλύτερο από το σήμερα. Κάποτε είναι η ανάγκη σου να κρυφτείς εκεί..
Πρόσεχε μόνο μάτια μου, μην ξεχαστείς εκεί.
Μην βρεις ζεστασιά εκεί και νομίσεις πως δεν σε περιμένει τίποτα στο σήμερα.
Η ζωή, είναι στο σήμερα και οι μνήμες, είναι μόνο για να ξεκουραζόμαστε!
Το παρελθόν το έζησες κι όπως κι αν ήταν, δεν είναι το σήμερά σου. Δεν είναι η ζωή σου. Είναι η διαδρομή σου, είναι το πέρασμά σου, δεν είναι το τώρα σου.
Κι η ζωή, είναι στο εδώ, στο σήμερα και στο τώρα.
Και οι μνήμες χτίζονται από τα υλικά που σήμερα θα διαλέξεις, από τους πρωταγωνιστές που εσύ θα επιλέξεις.
Γι’αυτό ζήσε ένα σήμερα, που θα αξίζει να το θυμάσαι, και δεν θα χρειαστεί να το λειάνεις, να το περικόψεις, να το επεξεργαστείς, για να πεις “άξιζε”.
