Γράφει η Φύλλις Γκούστη
Δεν έχει οδηγίες χρήσεως.
Δεν μαθαίνεται με manuals.
Δεν μεταλαμπαδεύεται σαν θεωρητική γνώση.
Δεν αντιγράφεται.
Δεν ανταγωνίζεται.
Δεν μοιάζει με τίποτα άλλο πάνω στην γη.
Δεν επιτυγχάνεται υπό πίεση.
Δεν χρειάζεται να μιλήσεις.
Δεν χρειάζεται καν, να ξέρεις τί να πεις.
Το μόνο που θέλει, είναι θάρρος, να ανοίξεις διάπλατα τα χέρια και την καρδιά σου και να αφεθείς, στην ζεστασιά του σώματός απέναντί σου και να συγχρονίσεις την αναπνοή σου με την δική του.
Να αφεθείς, να ξεκουραστείς μέσα σε εκείνα τα χέρια.
Να ακουμπήσεις προσεχτικά και με ευλάβεια σε εκείνη την καρδιά που και εκείνη με την σειρά της σου αφήνεται και σε εμπιστεύεται να την νιώσεις.
Να νιώσετε μαζί.
Ταυτόχρονα.
Όλες τις λέξεις και όλα τα συναισθήματα, καλά και άσχημα, γλυκά και πικρά μαζί οι δυο σας.
Την λένε αγκαλιά.
Σήμερα γιορτάζει.
Γνωριστήκαμε πριν από χρόνια με την αγκαλιά.
Από τότε που πρωτομάθαινα πώς είναι να ξεγαντζώνομαι πάνω από τον φόβο και να ισορροπώ ανάμεσα στην πίστη μου στον Θεό που πιστεύω και στον εαυτό μου.
Ακόμα χάνω την ισορροπία αυτή καμιά φορά, μα μαθαίνω.
Κάθε μέρα πιο πολύ και είμαι ευγνώμων για την γνωριμία μου μαζί της γιατί με ενώνει με τους Ανθρώπους μου, με ενώνει με τα συναισθήματά μου και την Ανθρωπιά μου.
Με γειώνει, με μαθαίνει με κάνει ανθεκτική.
Την λένε αγκαλιά.
Μαζί της, επικοινωνείς μέσα από αυτήν.
Την λένε αγκαλιά και προσωπικά, δεν γνωρίζω άλλο πιο μαγικό φάρμακο να λύνει διαφορές, πιο μαγικό φίλτρο να ξεκλειδώνει καρδιές.
Αν δεν έχεις δοκιμάσει, μια δοκιμή, θα σε πείσει για να μοιραστείς τα πιο βαθιά, τα πιο ανείπωτα λόγια σου.