Γράφει η Σοφία Δέδε
Πανσέληνος της Φράουλας. Σκεπτόμενη, γράφοντας.
Το να αποδεχτείς πως κάτι τελείωσε, πως έκανε τον κύκλο του, πως δε θα το έχεις πια, είναι ένα μεγάλο βήμα.
Δεν είναι εύκολο.
Ίσως όλοι το έχουμε περάσει.
Ο καθένας χρειάζεται τον χρόνο του για να κλείσει τις πληγές του και δεν είναι για όλους το ίδιο. Ανάλογα την κατάσταση και τον άνθρωπο. Και αυτό είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό.
Υπάρχουν άνθρωποι λοιπόν που επιλέγουν να μείνουν σε μια σχέση, σε μια κατάσταση και άλλοι που επιλέγουν να φεύγουν.
Σήμερα θα σας μιλήσω για αυτούς που φεύγουν.
Κανείς άλλος δεν μπορεί να ξέρει τον χτύπο που έχει η καρδιά σου κάθε φορά που αποφασίζεις να φύγεις από μια κατάσταση.
Κανείς άλλος δεν ξέρει πόσο παλεύεις κάθε βράδυ ν’ αποφασίσεις τι πρέπει να κάνεις. Πόσες φορές ζύγισες τα δεδομένα.
Πόσες φορές έκλαψες, έβρισες, θύμωσες με τον εαυτό σου, πάλεψες.
Δεν είναι τελικά τόσο εύκολο να φεύγεις.
Έχουμε μάθει να εξιδανικεύουμε στο μυαλό μας τις ανθρώπινες σχέσεις και να περιμένουμε από τον άλλον ό,τι ακριβώς φανταστήκαμε.
Έχω την άποψη ότι θέλει δύναμη να φεύγεις από σχέσεις που δε σου ταιριάζουν πια.
Να φεύγεις από ανθρώπους που δεν εισπράττεις σεβασμό και από καταστάσεις που σε πονάνε.
Δε χρειάζεται να συμβιβάζεσαι με το λίγο.
Πολλοί άνθρωποι μένουν σε σχέσεις από ανασφάλεια, από φόβο, από συνήθεια, από την αίσθηση να ανήκουν κάπου ή ακόμα κι από λύπηση.
Οι σχέσεις είναι γι’ αυτούς που θέλουν να προσπαθούν να είναι μαζί, όχι γι εκείνους που αναγκάζονται.
Συμφωνώ στο να παλεύεις για ό,τι αγαπάς, στο να γίνεσαι χαλί για τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου. Με όριο αξιοπρέπειας και σεβασμού! Έχεις υποχρέωση προς τον εαυτό σου.
Δεν χρειάζεται να στριμώχνεσαι στη ζωή του άλλου . Αν θέλει να σου ανοίξει απλόχερα την αγκαλιά του και να σε βάλει στη ζωή του, θα το κάνει. Δε χρειάζεται να τσαλακώνεσαι διαρκώς ώστε να χώρας από κλειδαρότρυπες.
Όταν κάτι δεν πάει καλά, προσπάθησε να το διορθώσεις μα, αν σε ενοχλεί, φύγε.
Φύγε με το κεφάλι ψηλά.
Το δύσκολο είναι να μάθεις να ξεχωρίζεις ποιοι άνθρωποι πρέπει να μένουν στη ζωή σου.
Αν βλέπεις ότι αναλώνεσαι ίσως είναι η στιγμή που πρέπει να αποχωρήσεις.
Να αποχωρίζεσαι ανθρώπους που αγάπησες. Όσο δύσκολο κι είναι.
Μα το πιο σπουδαίο είναι να φεύγεις απ’ όσα νόμιζες γι’ αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ’ αυτά.