Γράφει η Νένα Παπαδοπούλου.
Όλοι μας θέλουμε να επιστρέψουμε στις πόλεις που περάσαμε αρκετά χρόνια από την ζωή μας σπουδάζοντας.
Παρέμειναν ίδιες; Είναι το ίδιο γεμάτες με γέλια όπως τότε;
Όταν νυχτώνει γίνονται το ίδιο μελαγχολικές;
Απορίες που έρχονται στο νου μας κάθε φορά που τις νοσταλγούμε πίνοντας καφέ στο μπαλκόνι του νέου μας σπιτιού.
Γιατί η απόκτηση του πολυπόθητου πτυχίου σημαίνει αυτομάτως και αλλαγή ζωής.
Άλλοι παντρεύτηκαν, άλλοι γύρισαν στο πατρικό τους, άλλοι ξενιτεύτηκαν για ένα μεταπτυχιακό και άλλοι βρήκαν δουλειά σε κάποια άλλη πόλη.
Η αναζήτηση της κατάλληλης αφορμής για την επίσκεψη στην πόλη που σπούδασες, μετά από ένα διάστημα γίνεται αυτοσκοπός.
Και όταν τελικά τα καταφέρεις και βρεθείς εκεί, μετά από μήνες ή και χρόνια, θέλεις με τόσο ενθουσιασμό να ξανά περπατήσεις σε όλα τα σοκάκια της, σε όλους εκείνους τους δρόμους που κάποτε αποτελούσαν απλά μια διαδρομή ρουτίνας.
Σαν να μην θέλεις να τελειώσει ποτέ αυτό το ταξίδι και να οργώσεις σε μια μέρα όλες τις γωνιές της πόλης.
Ξεκινώντας την βόλτα, συναντάς εκείνο το μικρό γωνιακό μπαράκι που περάσατε τόσα μεσημέρια Παρασκευής πίνοντας σφηνάκια, αλλά είναι κλειστό.
Δεν πειράζει σκέφτεσαι, θα πάω στο άλλο με τα επιτραπέζια, αλλά και κείνο κάπως διαφορετικό σου μοιάζει, σαν να έχει αλλάξει κάτι που δεν μπορείς να προσδιορίσεις ακριβώς.
Στην επόμενη γωνία παρατηρείς εκείνο το φωτοτυπάδικο που τύπωνες όλες τις εργασίες της σχολής. Κοιτάς μέσα τον ευγενέστατο κύριο Νίκο, χαμογελάς και μόλις πας να τον χαιρετήσεις, συνειδητοποιείς ότι δεν σε γνωρίζει πια. Μα τι γίνεται, απορείς.
Τόσο πολύ μεγάλωσα;
Τόσα ξένα είναι όλα;
Τελικά καταφέρνεις να βρεις και ένα μέρος που σου φαίνεται οικείο!
Είναι εκείνη η ταβερνούλα στο κέντρο της πόλης που ήταν το στέκι σας στις λύπες και στις χαρές, που παρέα με λίγη μαλαματίνα ονειρευόσασταν, τραγουδούσατε, συζητούσατε, κλαίγατε και ξανά από την αρχή.
Μπαίνεις μέσα και νιώθεις σαν το σπίτι σου, κάθεσαι στο ίδιο τραπέζι που καθόσασταν και ζητάς το «τεφτέρι» να γράψεις μόνη σου την παραγγελία γιατί έτσι συνηθίζατε.
Μιλάς ακατάπαυστα σε όποιον είναι μαζί σου για όλα αυτά που έχετε ζήσει εκεί μέσα και του δείχνεις εκείνη την φωτογραφία στον τοίχο που είστε όλοι μαζί.
Ωσπου έρχεται το αφεντικό να πάρει την παραγγελία σας, σε χαιρετάει και κατευθείαν σε ρωτάει: « Που είναι οι άλλες;» .
Και έτσι με μια απλή ερώτηση, έρχεται η συνειδητοποίηση της κατάστασης!
Αντιλαμβάνεσαι τι λείπει και υπάρχει αυτό το κενό μέσα στην ψυχή σου!
Λείπουν οι άνθρωποι! Οι δικοί σου άνθρωποι!
Η τρελοπαρέα που έδινε ζωή στις στιγμές σου σε αυτήν την πόλη.
Οι φίλες που τα κάνατε όλα μαζί και όταν έλειπε κάποια, όλοι σας ρωτούσαν που είναι.
Τόσο έντονα δεμένη ήταν αυτή η παρέα και τόσο άδεια είναι η πόλη χωρίς αυτήν.
Λείπουν οι συμφοιτητές σου που έγιναν φίλοι και οικογένεια σου.
Αυτοί που μαζί τους μοιράστηκες και γνώρισες τις γειτονιές πόλη, αυτοί που περπατήσατε ξημερώματα μέχρι το σπίτι γιατί δεν είχατε λεφτά για ταξί, αυτοί που σε είδαν να ξερνάς στην μέση του δρόμου και δεν ντράπηκαν για σένα και αυτοί που ενώ η πόλη καιγόταν λόγω επεισοδίων και καταλήψεων, δεν φοβήθηκαν να έρθουν μαζί σου για ποτό στην παραλία.
Είναι αυτοί που ξενύχτησαν για να σε βοηθήσουν να τελειώσεις τις εργασίες της σχολής και αυτοί που όταν αρρώσταινες έτρεχαν να βρουν εφημερεύον φαρμακείο στις τρεις το πρωί.
Χωρίς αυτούς τίποτα δεν έχει αξία, τίποτα δεν μπορεί να ξαναζωντανέψει και το μόνο που μένει στην ψυχή σου φεύγοντας από την άδεια πόλη είναι η ακόμα πιο έντονη νοσταλγία και μια μικρή μελαγχολία για τα χρόνια που πέρασαν.
Οι φιλίες αυτές είναι πολύ σημαντικό κομμάτι μας.
Είναι ένα από τα εφόδια που πήραμε από την δυνατότητα που μας έδωσαν οι γονείς μας να σπουδάσουμε. Αυτό το εφόδιο που δεν είναι ένα χαρτί σε ένα κάδρο αλλά ένα κομμάτι στην ψυχή, την καρδιά και το μυαλό μας. Μια οικογένεια που όσα χρόνια και να περάσουν μένει πάντα εκεί , σε κείνη την άδεια πόλη που είναι έτοιμη να ξαναζωντανέψει.
Είναι σαν ένα πάζλ το οποίο για να καταλάβεις τι δείχνει και να δεις όλη την ομορφιά της εικόνας που αναπαριστά πρέπει να ενώσεις όλα τα κομμάτια του. Ενώστε αυτά τα κομμάτια που και που και ξαναζωντανέψτε τις αναμνήσεις σας!
Κάντε τις ίδιες τρέλες, μεθύστε όλοι μαζί, περπατήστε, γελάστε δυνατά στην μέση του δρόμου, τραγουδήστε στην παραλία και αναπολήστε όσα ζήσατε!
Η κάθε φοιτητούπολη έχει ανάγκη να επιστρέφουν συχνά όλες οι παρέες που πέρασαν από αυτήν και να της ξαναδίνουν ζωή.
Αφιερωμένο στις Α., Α. , Σ., Β., Σ.
LoveLetters
