Γράφει ο Nickolas M.
Και τώρα τί θες δηλαδή; Τί απάντηση περιμένεις από μένα ακριβώς; Είναι δυνατόν να περιμένεις να σε πάρω στα σοβαρά;
Τί είναι αυτό το «σ’ αγαπώ» που μου λες τώρα; Τόσο ξέπνοα, τόσο αδιάφορα. Τόσο καιρό που είμασταν πάνω στην ίδια βάρκα και σου φώναζα ότι βουλιάζαμε, εσύ με αγνοούσες. Σφύριζες αδιάφορα.
Έπαιρνες ό,τι μπορούσες από μένα κι έκανες το κέφι σου. Και τώρα που με βλέπεις να πιάνομαι από μια σανίδα σωτηρίας κι εσένα να σε παίρνει το ρεύμα, φωνάζεις να σε σώσω. Μου φωνάζεις ότι μ’ αγαπάς; Τώρα; Όχι αγάπη μου, λυπάμαι.
Εμένα κάπου θα με βγάλει αυτό το ποτάμι που μας βούλιαξες. Εσύ πάλι μπορείς να πνιγείς ελεύθερα τώρα, μέσα στον φαντασιακό σου θρίαμβο.
Βλέπεις, το σ’ αγαπώ σου άργησε μια μέρα. Για να μη σου πω, άργησε μια ζωή.
