Γράφει ο Γιώργος Χίτζιος.
Με τα μακριά της ξανθά μαλλιά λυτά,
Λούζεται στην φεγγαρόλουστη λίμνη.
Μοιάζει να θέλει να ξεπλύνει,
ό,τι την βαραίνει και την πονά.
Ηφαίστειο η μνήμη, φωτιές ξερνά.
Την καίνε βαθιά στα σωθικά,
Δεν την αφήνουν, ήσυχη να μείνει.
Χρησμός, τα ήρεμα νερά.
Από ψηλά, άδικα τα φωτίζει, η θέα Σελήνη.
Το όνειρο, τελειώνει. Το ξέρει καλά.
Κουρτίνα η επιφάνεια που τραβήχτηκε ξαφνικά.
Τον πάτο της δείχνει η λίμνη.
Ξημερώνει σε λίγο και τα άστρα σβηστά.
Join the discussion