Τρέχει μακριά απ’ το σκάρτο η αγάπη.

Γράφει η Ειρήνη Μουμούρη

Έρχομαι, τρέχοντας! Όταν φεύγεις για κάπου τρέχοντας χαρούμενος, ευτυχία ζεις! Οδηγώντας καρφωτά στην εθνική με την χαρά να γίνεται το γκάζι στην ψυχή. Θέλω μόνο να φτάσω, να συναντήσω το βλέμμα, που με ψάχνει ήδη πάνω στο δρόμο. Αυτό το άστραμμα, που έχει η ματιά σου όταν έρχομαι να σε φιλήσω είναι στιγμή ακριβή .
Μετά μου γελάς ανοίγοντας τα τεράστια χέρια σου, που χωράνε όχι μόνο το κορμί αλλά και την ψυχή. Ποτέ πριν σε συναντήσω, δεν είχε χωρέσει πουθενά αυτή η ψυχή! Τώρα το άγγιγμα σου με ορίζει. Ο ερωτικός σπασμός κορμιών και ψυχών μας κομματιάζει, την ίδια στιγμή, που μας κάνει άφθαρτους.

Περιμένοντας να ξημερώσει η μέρα για να έρθω να σε βρω, η ψυχή ταξιδεύει όλη τη νύχτα, Άυπνη και γελαστή, Το σώμα τρέχει το πρωί να την προλάβει με το αυτοκίνητο. Οι απλές μέρες, που σε συναντάω, γίνονται οι γιορτές μου.

Τρέχω να προλάβω για να ζήσω μαζί σου. Ιδανική ερωμένη σου έγινα! Μεγάλωνα για σένα και σε αγαπούσα χωρίς να ξέρω ούτε το όνομα σου. Εσύ έγινες τώρα το όνομα μου!

Θέλω να είσαι αυτός, που αγάπησα στα δεκαεφτά, στα τριάντα ,στα σαράντα, τώρα, για όλα τα χρόνια μετά. Είσαι! Όλα τα πρόσωπα, που με άγγιξαν έγιναν ένα το δικό σου!

Συναντιόμαστε, είναι η στιγμή, που μόνο το φως υπάρχει ανάμεσα μας και όλος ο κόσμος έχει έρθει στα μέτρα μας, όλα τα σωστά δικά μας! Εσύ έχεις την ανάγκη της κατοχής και εγώ την ανάγκη της παράδοσης. Δεν έχει να χρεωθεί κανένα λάθος η παραφορά μας.

Η στιγμή είναι σμίξη, η σμίξη δύο κορμιών φανερώνει αλήθειες, μαρτυράει ψέματα! Αποκαλύφθηκες τυχαία, απρόσμενα, κάτι δεν υπολόγισες καλά! Τρέχοντας, έφυγα!

Αυτές οι αγάπες, που τρέχοντας μπαίνεις και τρέχοντας φεύγεις , είναι ο Παράδεισος, που έζησες και ο Παράδεισος, που έχασες . Οι πιο σκοτεινοί Παράδεισοι μπορούν να σε στοιχειώνουν αρκεί να τους πιστέψεις για αγάπη.

Κάθε έρωτας γίνεται μάθημα, ιστορία εξαπάτησης!

Τώρα, που έμαθα πάνω σου το ψέμα, ξέρεις τι μου λείπει περισσότερο; Η χαρά, που είχα, όταν ερχόμουν τρέχοντας να σε βρω. Χάθηκε αυτή η χαρά για δύο δικές μας αιτίες. Υπάρχει η δική σου αιτία, ένας τραγικός εγωϊσμός ραμμένος αληθινή φόδρα στην ψυχή σου. Σε αυτόν χρωστάς συνέχεια να αποδείξεις ότι μετράς. Κάθε απόδειξη, που του δίνεις είναι και ένας άνθρωπος, που χάνεις. Η δική μου αιτία είναι η άρνηση. Δεν θέλω να ζω το ψεύτικο, για αληθινό. Το ψέμα σου με έδιωξε απόλυτα, μακριά.

Είδα όμως, ότι η πιο πικρή σου αλήθεια δεν είναι το ψέμα σου αλλά η ανάγκη σου να σε αγαπάνε αληθινά και ας τους κοροϊδεύεις όλους. Εκεί τελειώνει το παιχνίδι με όλους , χρεοκοπείς κάθε μέρα από ανθρώπους.

Μέσα από το σκάρτο δεν θέλησες να βγεις στο σωστό, τρέχοντας. Η αγάπη δεν σταματάει να τρέχει, πιο γρήγορα από τον εγωϊσμό και το ψέμα. Γυρίζει πίσω το κεφάλι της και σε κοιτάζει καθώς ξεμακραίνει στην προσπέραση, που σου έκανε. Έχει πόδια γερά, δυνατά και αποφασισμένα η αγάπη, δεν την φτάνεις εύκολα, στο τρέξιμό της!